MIŁOŚC ZWYCIĘŻY
Nie ma takiego zła, którego nie pokonałaby miłość – ona daje nadzieję do walki, pozwala znosić ból i cierpienie, a także daje energię do działania. Bohaterowie sekcji MIŁOŚĆ ZWYCIĘŻY pokażą, że tego, co najpiękniejsze należy upatrywać w tym najbliższym sercu uczuciu. Każda miłość ma znaczenie i każda ma moc uzdrawiania. Oto pierwsze filmy, które zobaczymy w ramach tej sekcji w krakowskich kinach podczas majówki.
Bezwstydne
Od samego początku główna bohaterka filmu Konstantina Bojanova zmuszona jest do ucieczki. Po tym jak śmiertelnie dźgnęła policjanta, w pośpiechu i pod osłoną nocy opuszcza dom publiczny w Delhi, by szukać schronienia w mniejszym mieście. Dołącza do lokalnej społeczności kobiet do towarzystwa, gdzie od razu jej uwagę zwraca piękna i młoda Device. Los dziewczyny wydaje się być przypieczętowany, a na życie zarabiać ma, trudniąc się prostytucją. Między kobietami nawiązuje się bliska więź, która szybko przeradza się w namiętny, zakazany romans. Renuka staje się nie tylko kochanką, ale i mentorką młodej bohaterki. Razem decydują się wyruszyć w niebezpieczną podróż, w obawie przed tym, że dosięgnie je surowe prawo. W ten sposób postanawiają zawalczyć o swoją wolność w świecie, gdzie kobiety nie mają głosu. Nowy film urodzonego w Bułgarii reżysera wykorzystuje motyw zakazanej lesbijskiej miłości do ukazania szerszego obrazu społeczeństwa w Indiach. Hierarchicznego, pełnego klasowych nierówności, od pokoleń sprzyjającego mizoginistycznym postawom. Siła „Bezwstydnych” bazuje na dwóch bardzo intensywnych kobiecych rolach. Zwłaszcza wcielającej się w postać Renuki Anasuyi Sengupty, nagrodzonej za tę kreację na ostatnim festiwalu w Cannes.
Reżyseria: Konstantin Bojanov
Scenariusz: Konstantin Bojanov
Zdjęcia: Gabriel Lobos
Obsada: Anasuya Sengupta, Omara, Auroshikha Dey, Rohit Kokate, Kiran Bhivagade
Kraj: Szwajcaria, Francja, Bułgaria, Tajwan, Indie
Rok produkcji: 2024
Czas: 115 min/kolor
Nagrody: MFF w Cannes – Najlepsza aktorka (Anasuya Sengupta – Un Certain Regard)
Glimmers
Życie Isabel (przejmująca rola nagrodzonej na festiwalu w San Sebastián Patricii López Arnaiz) staje na głowie z chwilą, gdy córka prosi ją o regularne odwiedzanie schorowanego męża kobiety Ramóna. Biorąc pod uwagę, że ta dwójka od piętnastu lat żyje w separacji, bohaterka – pomimo wspólnej przeszłości – początkowo traktuje mężczyznę jako kogoś obcego. Nie jest zachwycona faktem, że otworzyć musi ten rozdział swojego życia, który już dawno zamknęła. A jak się okazuje, wciąż jest w nim sporo goryczy, frustracji oraz nieprzepracowanych spraw. Obcowanie z ciężko chorym mężczyzną stopniowo zmienia jednak podejście Isabel. Urazę zaczyna wypierać empatia, a obojętność przechodzi w troskę o bliską osobę, nawet jeżeli nie myślała tak o Ramónie przez ostatnie lata. Okoliczności sprawiają, że bohaterka może spojrzeć na wspólną przeszłość z nieco innej perspektywy. To także czas, by w spokoju mogła pojednać się i pożegnać z byłym partnerem. Hiszpańska reżyserka Pilar Palomero kreśli niezwykle subtelny portret ludzkiej solidarności i człowieczeństwa. Stawia przy tym na szczerość i formalną powściągliwość. Z dużą wrażliwością obrazuje chwile smutku przeplatane ulotną radością, związane z tym, co było, jest, ale również będzie.
Reżyseria: Pilar Palomero
Scenariusz: Pilar Palomero
Zdjęcia: Daniela Cajías
Muzyka: Vicente Ortiz Gimeno
Obsada: Patricia López Amaìz, Antonio de La Torre, Julián López, Marina Guerilla, Carlos Burot
Kraj: Hiszpania
Rok produkcji: 2024
Czas: 101 min/kolor
Nagrody: MFF w San Sebastián – Najlepsza rola (Patricia López Arnaìz)
Last Breath
Przez lata Costa-Gavras uchodził za czołowego specjalistę od politycznych thrillerów. Jego nowy film obraca się jednak wokół zupełnie innych zagadnień. „Last Breath” to przejmująca, ale też pełna humanizmu opowieść o niepokoju związanym z procesem starzenia się, próbie pogodzenia się z tym co nieuniknione, wreszcie – o odchodzeniu na własnych zasadach. Wszystko to ujęte jest w ramy filozoficznych rozważań pomiędzy znanym pisarzem a specjalistą w dziedzinie opieki paliatywnej. Akcja filmu w dużej mierze rozgrywa się w szpitalu, gdzie pierwszy z mężczyzn ma możliwość towarzyszenia lekarzowi w trakcie codziennych obowiązków – obchodów oraz spotkań z pacjentami. Poznaje ich historie, obserwuje reakcje, z bliska przekonuje się o więzi, jaką zbudowali oni z personelem tego miejsca. Każdy z pacjentów w tych ostatnich momentach życia potrzebuje czegoś innego – obecności rodziny, rozmowy o życiu pozagrobowym czy zwykłego potrzymania za rękę. Obok dwójki głównych aktorów – Denysa Podalydèsa i Kada Merada, uwagę zwracają świetnie napisane postaci drugoplanowe, w których role wcielają się m.in. Charlotte Rampling i Ángela Molina. Film dziewięćdziesięciodwuletniego (!) Costy-Gavrasa ujmuje ciepłem, mądrością i szacunkiem, z jakim podchodzi do ludzkiego życia.
Reżyseria: Costa-Gavras
Scenariusz: Costa-Gavras
Zdjęcia: Nathalie Durand, Olivier Rostan
Muzyka: Armand Amar
Obsada: Denis Podalydes, Kad Merad, Marilyne Cato, Ángela Molina, Charlotte Rampling, Hiam Abbass
Kraj: Francja
Rok produkcji: 2024
Czas: 100 min/kolor
OKO ZA OKO
Chęć zemsty towarzyszy człowiekowi w zasadzie od początku jego poczucia odrębności. Zaczął jej smakować jako odpłaty za wyrządzone na nim krzywdy. Zemście od zawsze towarzyszyło i współdefiniowało ją poczucie sprawiedliwości, tylko czym naprawdę one są? Zgromadzone w sekcji specjalnej OKO ZA OKO filmy podejmą trudną próbę odpowiedzenia na pytanie: czy zemsta potrafi przynieść ukojenie w bólu i zagwarantować spokój?
In the Name of Blood
Akcja pełnometrażowego debiutu Akakiego Popkhadze rozgrywa się we francuskiej Nicei. Niewiele ma ona jednak wspólnego z powszechnym wizerunkiem miasta jako miejsca pełnego słońca, pięknych plaż i wody w kolorze lazuru. Pochodzący z Gruzji reżyser przebija się przez tę sielankową fasadę, by opowiedzieć o mrocznym kryminalnym podziemiu, które podporządkowało sobie robotnicze dzielnice miasta. Konflikt między poszczególnymi grupami przestępczymi wzmaga na sile, gdy przez pomyłkę zamordowany zostaje członek gruzińskiej diaspory, wzięty za rosyjskiego oligarchę. Osierocił on dwóch synów – Tristana pragnącego zostać prawosławnym księdzem oraz powracającego z długiego wygnania Gabriela. Ich ponowne spotkanie to nie tylko próba naprawienia rodzinnych więzi, ale przede wszystkim chęć pomszczenia ojca. Każdy z nich na co dzień kieruje się jednak zupełnie innym kodeksem moralnym. Trzymający w napięciu thriller to nie tylko historia krwawej wendety, ale również opowieść o lojalności, wierze i poczuciu obowiązku. Dużym atutem filmu Akakiego Popkhadze są kreacje aktorskie Florenta Hilla i Nicolasa Duvauchelle’a, którzy wcielają się w role braci Pératzé.
Reżyseria: Akaki Popkhadze
Scenariusz: Akaki Popkhadze, Florent Hill
Zdjęcia: Justin Vaudaux
Muzyka: Guillaume Pinto
Obsada: Florent Hill, Nicolas Duvauchelle, Ia Shugliashvili, Denis Lavant, Finnegan Oldfield
Kraj: Francja, Belgia, Austria
Rok produkcji: 2024
Czas: 108 min/kolor
Nasze królestwo
Korsyka, 1995 rok. Piętnastoletnia Leisa (w tej roli debiutantka Ghjuvanna Benedetti) przekonana o tym, że czeka ją beztroskie lato, kompletnie nie spodziewa się tego, co właśnie ma miejsce. Nieznajomy motocyklista zabiera ją nagle do odizolowanej willi, gdzie ukrywa się jej ojciec (Saveriu Santucci). Ze strzępów rozmów i medialnych relacji dziewczyna dowiaduje się o zamachu i śmierci prominentnego lokalnego polityka. Wkrótce okazuje się, że celem ataku był tak naprawdę ojciec Leisy. Pierre-Paul uchodzi za szarą eminencję na wyspie i ma wpływ na wszystko, co na niej się dzieje. Mężczyzna od kilku lat poszukiwany jest też przez policję. Niedawne zdarzenia, które z czasem jeszcze eskalują, grożą wybuchem dużego konfliktu i zapisaniem krwawego rozdziału w historii wyspy. Mimo coraz bardziej napiętej atmosfery oraz grożącego niebezpieczeństwa Leisa nie ma zamiaru opuszczać ojca. Fabularny debiut Juliena Colonny poraża swoim surowym autentyzmem i znakomitymi zniuansowanymi rolami. Pochodzącemu z Korsyki reżyserowi udaje się zachować równowagę pomiędzy trzymającym w napięciu thrillerem, skupionym wokół tematu zorganizowanej przestępczości, a intymnym portretem rozwijającej się relacji ojca i córki.
Reżyseria: Julien Colonna
Scenariusz: Julien Colonna, Jeanne Henry
Zdjęcia: Antoine Cormier
Muzyka: Audrey Ismael
Obsada: Ghjuvanna Benedetti, Saveriu Santucci, Anthony Morganti, Andrea Cossu, Frédéric Poggi
Kraj: Australia
Rok produkcji: 2024
Czas: 108 min/kolor
Nagrody: Nagrody Lumiere – Najlepsza młoda aktorka (Ghjuvanna Benedetti); FF w El Gounie – Srebrna Gwiazda
Red Path
Film tunezyjskiego reżysera Lotfiego Achoura oparty jest na prawdziwej historii. Reżyser przenosi nas do roku 2015 w okolice góry Mghila, w północno-zachodniej części swojej ojczyzny. To odizolowany i biedny region, którego mieszkańcy dla władz są niemal niewidoczni. W efekcie zmuszeni są do tego, by polegać tylko na sobie. Mimo ostrzeżeń ze strony dorosłych dwóch nastoletnich bohaterów decyduje się przejść przez górskie tereny kontrolowane przez dżihadystów. Szybko jednak zostają złapani i oskarżeni o szpiegostwo. To ostatni moment, który pamięta trzynastoletni Achraf. Po odzyskaniu przytomności widzi przed sobą zmasakrowane ciało swego kuzyna. Achraf zostaje odesłany przez napastników do domu z makabrycznym pakunkiem, który stanowić ma ostrzeżenie dla lokalnej społeczności. Wyróżniony nagrodą publiczności na festiwalu w Vancouver film to wstrząsająca opowieść o dojrzewaniu w cieniu brutalnej przemocy, której często ofiarami stają się dzieci. Realizm miesza się u Achoura z onirycznymi scenami, obrazującymi wyobraźnię chłopca i to, jak próbuje poradzić sobie z traumatycznym doświadczeniem. Tym samym poetyckość miesza się tu z politycznym i społecznym wymiarem całej opowieści. Wszystko to dzieje się na tle niezwykłego krajobrazu, który poznajemy za sprawą zdjęć znakomitego polskiego operatora – Wojciecha Staronia.
Reżyseria: Lotfi Achour
Scenariusz: Natacha de Pontcharra, Doria Achour, Sylvain Cattenoy, Lotfi Achour
Zdjęcia: Wojciech Staroń
Muzyka: Jawhar Basti, Venceslas Catz
Obsada: Ali Hlali, Yassine Samouni, Wided Dabebi, Younes Naouar, Latifa Gafsi
Kraj: Tunezja, Francja, Belgia, Polska, Arabia Saudyjska, Katar
Rok produkcji: 2024
Czas: 100 min/kolor
Nagrody: MFF w Vancouver – Nagroda publiczności
Pierwsza pula karnetów PASS 10 oraz PASS OPEN została wyprzedana! Druga pula karnetów w sprzedaży od 4 marca 2025. Więcej informacji na offcamera.pl.
