Podczas spotkania z publicznością Brook zaznaczył, że oddając hołd Grotowskiemu jako poważnemu człowiekowi popełniamy błąd, ponieważ był on człowiekiem bardzo radosnym, żywiołowym i ze znakomitym poczuciem humoru. "Każdy z nas podążał własnymi ścieżkami i miał własne doświadczenia, ale nasze wzajemne relacje
ciągle się rozwijały, zwłaszcza podczas wspólnych spotkań" - opowiadał Brook.
Reżyser podkreślił, że każdy, kto chce zrozumieć Grotowskiego, musi sobie uświadomić, że wszystko, co napisał, "wcześniej głęboko przeżywał i rzeczy te mocno go dotyczyły". "Poszukiwał tego, co niewidoczne i święte w istocie ludzkiej, a teatr tradycyjny wywodził się właśnie z miejsc świętych" - tłumaczył Brook.
Reżyser przypomniał, że Grotowski był postacią wyjątkową, ponieważ "od czasów Konstantego Stanisławskiego nikt na świecie nie badał natury aktorstwa, jego znaczenia, jego procesów duchowo-fizyczno-emocjonalnych tak dogłębnie i całkowicie, jak Grotowski".
Urodzony w 1925 r. Brook współpracował m.in. z Royal Shakespeare Company, w 1970 r. utworzył Międzynarodowy Ośrodek Twórczości Teatralnej, a w 1974 r. przejął Theatre des bouffes du Nord, w
którym pracuje do chwili obecnej. Wystawił ponad 80 spektakli teatralnych i operowych, m.in. "Król Lear" (1962), "Sen nocy letniej" (1970), "Mahabharata" (1985) i "Don Giovanni" (1998). W 2005 r. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
Program obchodzonego właśnie Roku Grotowskiego przewiduje wiele wydarzeń artystycznych i naukowych - konferencje, wystawy i instalacje, seminaria praktyczne i spotkania, które odbędą się nie tylko we Wrocławiu, ale także w Krakowie, Warszawie oraz za granicą: w Stanach Zjednoczonych, Danii, Niemczech, Czechach,
Austrii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech i na Kubie.
Jerzy Grotowski (1933-1999) - reżyser teatralny, praktyk i teoretyk kultury, badacz zachowań ludzkich - wraz z Ludwikiem Flaszenem objął w 1959 r. Teatr 13 Rzędów w Opolu i przekształcił go w Teatr Laboratorium, w którym ucieleśnił ideę "teatru ubogiego".
Teatr Laboratorium, kierowany przez Grotowskiego i Flaszena, nie był tradycyjnym teatrem, lecz instytutem ukierunkowanym na badanie sztuki teatralnej, a zwłaszcza sztuki aktora. Jego działalność skupiała się na wielkich tekstach klasycznych, których rola w Polsce bliska była mitycznym tekstom kultury. Inscenizacje
Grotowskiego polegały na dokonywaniu wiwisekcji tych mitów.
Pod koniec lat 70. Grotowski badał techniki rytualne wywodzące się z różnych tradycji źródłowych. W ramach prowadzonego przez siebie projektu "Teatr Źródeł", realizowanego z międzynarodową grupą uczestników z "różnych kontynentów, kultur i tradycji", pragnął zgłębiać działania, które "przywracają nas źródłom życia".
Od 1986 r. do swojej śmierci Grotowski pracował głównie w Pontederze (Włochy). W 1996 r. Grotowski zmienił nazwę Workcenter of Jerzy Grotowski na Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards, potwierdzając tym samym wyjątkowe znaczenie jego współpracy z Richardsem. W ostatnim okresie swych życiowych poszukiwań Grotowski zajmował się kwestią przekazu: "Moja praca z Richardsem ma charakter przekazu. Przekazuję mu to, do czego doszedłem w swym życiu: wewnętrzny aspekt pracy".
