Cztery pory roku to prawdopodobnie najpopularniejszy utwór wszechczasów. Pochwała życia wiejskiego, autorstwa Vivaldiego – radość, żniwa, polowania, burze i letnie nawałnice – za każdym razem zachwyca bogactwem detali i niegasnącą świeżością. „Trudno oprzeć się radości płynącej z tego nagrania. The English Concert połyskuje miriadami niuansów muzycznych, którym towarzyszy nieodłączny humor i dowcip. Simon Standage wykonuje solową partię skrzypiec z ogromną, niemal demoniczną precyzją.” – Gramophone

O kompozytorze:

Antonio Vivaldi był jednym z najbardziej płodnych kompozytorów XVIII wieku. Jego włoska twórczość obejmuje ponad 500 koncertów, 86 sonat solowych i triowych, 46 oper i znaczną ilość innych kompozycji wokalnych. Święcenia kapłańskie przyjął w 1703 roku. Nazywany był „czerwonym księdzem” ze względu na rudy kolor włosów. Oprócz kapłaństwa poświęcił się także działalności artystycznej, stając się światowej sławy kompozytorem. Pełnił funkcję meastro di violino w jednym z żeńskich sierocińców w Wenecji – oratorium Pio O spedale della Pietà. Dla tej instytucji stworzył mnóstwo znaczących kompozycji: sonat i koncertów instrumentalnych. Wrażenia Vivaldiego z działalności w oratorium opisuje historyk i podróżnik francuski, Charles de B rosses: „te sieroty śpiewają anielskimi głosami, grają na fletach, skrzypcach, obojach, wiolonczelach i fagotach – żaden instrument nie jest w stanie ich przestraszyć. Nie ma nic piękniejszego od widoku młodej zakonnicy w białym habicie prowadzącej orkiestrę z niewyobrażalnym skupieniem i oddaniem”. Koleje kariery artystycznej Vivaldiego przebiegały różnie. Czasami chwalono go i doceniano jego wirtuozowskie umiejętności, niekiedy jednak krytyka była dla niego nieprzychylna, zachwycając się ówczesnymi małoletnimi geniuszami. Sztuka Vivaldiego umarła na pewien czas wraz z nim, prawdopodobnie dlatego, że większość jego współczesnych bardziej ceniła go jako skrzypka niż jako kompozytora. Dopiero w latach 20. XX wieku nazwisko kompozytora zostało ponownie odkryte. Od tamtej pory jego sława jako jednego z najlepszych włoskich twórców muzyki instrumentalnej nie gaśnie. Jeden z niemieckich podróżników powiedział po obejrzeniu opery Vivaldiego: „Nic podobnego nie powstało wcześniej. I najprawdopodobniej nigdy później nic równie wielkiego się nie pojawi”.

O utworach:

Cztery pory roku stanowią jedną trzecią zbioru dwunastu koncertów opublikowanych w 1725 roku jako op. 8 pod wspólnym tytułem Il Cimento dell’ Armonia e dell’ Inventione (Szczyt harmonii i inwencji). Stanowiły one przełom nie tylko w rozumieniu nowego sposobu opracowania treści pozamuzycznej, ale i w kontekście techniki wykonawczej – wymagają zarówno dużej sprawności lewej ręki, jak i szybkiego grania pasaży za pomocą smyczka. W oryginalnym zapisie każdy koncert poprzedzony jest sonetem, prawdopodobnie autorstwa samego Vivaldiego. Pierwsza część Wiosna rozpoczyna się wersem „Wiosna nadchodzi”, po którym następuje świergot trojga skrzypiec solo na tle słów „wesołe ptaszęta pozdrawiają ją radosną pieśnią”, podczas gdy 39-taktowy fragment opisują słowa: „w kwiecistej dolinie drzewa potrząsają listowiem nad głową pasterza i śpiącego przy nim jego wiernego psa”. Pierwsza część Lata przywołuje „żar słońca” aż do momentu, kiedy rozbrzmiewa ptasia pieśń: „słychać odgłosy kukułki, po których następuje słodka pieśń ptaków”. Finałowe Presto przywołuje odgłosy gradu podczas gwałtownej, letniej burzy. Jesień charakteryzuje pełne barw, spokojne życie widziane jak gdyby oczami malarza. Początkowe Allegro przywołuje odgłosy wiejskich pieśni i tańców, Adagio molto ukazuje śpiących w wieczornym chłodzie wieśniaków, a finałowe Allegro przywołuje obraz łowczych gotowych o wschodzie słońca na polowanie. Pierwsze takty Zimy wywołują skojarzenia z wirującymi płatkami śniegu, a senne Largo odmalowuje obraz ciepłego wnętrza, podczas gdy na zewnątrz szaleje nawałnica. Koncert kończy część, w której obrazowi spokojnego spaceru po skutej lodem tafli jeziora towarzyszą odgłosy wiatru, który „pomimo swojej zimnej pustki niesie również piękno”.