„To nie kompozytor. To fontanna muzyki.” - Jacques Demy

O kompozytorze i jego muzyce:

„To nie kompozytor. To fontanna muzyki.” Tak Jacques Demy opisał Michela Legranda – swojego towarzysza broni i bratnią duszę kompozytorską, człowieka, który zrewolucjonizował estetykę filmu muzycznego. Parasolki z Cherbourga zdobyły Złotą Palmę na festiwalu w Cannes w 1964 r. i ugruntowały światową pozycję kompozytora. Film stał się także jego przepustką do Hollywood. Pojawiło się tysiąc wersji wielkiego tematu rozstania, zatytułowanego I Will Wait for You, a sama piosenka przyczyniła się do utrwalenia wizerunku Legranda jako lirycznego czarodzieja-romantyka. Wizerunek ten jest bardzo pochlebny, lecz zbyt uproszczony. Pod etykietą „romantyka” skrywają się 154 filmy. Pracując dla wielu reżyserów, Michel Legrand także rozwijał się jako kompozytor. Jak Sabine, wszechobecna bohaterka Marcela Aymé, filmy umożliwiły kompozytorowi przebywać w wielu miejscach na raz. Jego muzyka jest magiczna, brutalna, poetycka, a czasami wręcz awangardowa, przenika przez wiele lądów, języków, jest wielowarstwowa. Słuchając Legranda można ulec hipnozie zawieszonego czasu w Castle Keep czy chropowatych harmonii w La Vieille fille. Od sentymentalnych Parasolek oba utwory dzieli przepaść. Jednym słowem, Legrandów jest tylu, ile jest filmów, do których muzykę napisał Legrand. Wspólnym mianownikiem tych ścieżek dźwiękowych jest niepowtarzalne wyczucie tematu. „Melodia jest kochanką muzyki” stwierdza kompozytor. Jego melodie zapadają w pamięć tak łatwo, jak są przepełnione chromatycznymi pasażami i nieoczekiwanymi modulacjami, spotęgowanymi ponadto wirtuozowskim potraktowaniem orkiestry. U Legranda orkiestracja nigdy nie schodzi na drugi plan. Kompozytor udowadnia, że w muzyce filmowej możliwe jest dotarcie do szerokiej publiczności przy pomocy tętniącej życiem, bezpośredniej, a mimo wszystko ambitnie potraktowanej partytury. To wszystko dowodzi, że Legrand jest nie tylko człowiekiem nauki, lecz także człowiekiem duszy. Cechuje go ogromny głód poznania. Uwielbia spotykać co raz to nowych ludzi, wymieniać się pomysłami, sprostać wyzwaniom. Jedno spojrzenie na filmografię kompozytora mówi nam, że jest brakującym ogniwem pomiędzy Jean-Lukiem Godardem, a Josephem Loseyem, Jean-Paulem Rappeneau, a Orsonem Wellesem. Legrand jest patrzącym w przyszłość marzycielem bez kropli instynktu zachowawczego. Nigdy nie archiwizował swoich nagrań filmowych, tak więc odtworzenie łamigłówki składającej się na życie poświęcone srebrnemu ekranowi nie jest zadaniem łatwym. Od francuskiej Nowej Fali, poprzez Hollywood, do współpracy kompozytora z reżyserami w XXI wieku, od jazzu, po barok i muzykę współczesną, terytorium muzyczne Michela Legranda jest większe, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Niniejszy album jest tylko próbą narysowania mapy tego terytorium.