MOZARTIANA

Pomysłodawcą i głównym organizatorem jest Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis - należący do europejskiej czołówki, profesjonalny zespół muzyki a cappella, od 30 lat związany z tym Miastem.

O wyjątkowości cyklu 12 koncertów o wspólnym mozartowskim mianowniku decyduje fakt, że rozegrają sią one pod "gołym niebem" w przepięknych plenerach zabytkowego parku przypałacowego w Gdańsku Oliwie. Będzie to wydarzenie bez precedensu nie tylko w Polsce ale i w Europie! Park Oliwski jest bowiem naturalną scenerią czasów mozartowskich - ukończony dla Opata Rybińskiego w roku 1756- jest rówieśnikiem Mozarta i obchodzi swoje 250 urodziny!

MOZARTIANA 2006 odbędzie sie pod patronatem honorowym: Prezydenta Rzeczpospolitej Pana Lecha Kaczyńskiego(www.prezydent.pl) W skład Komitetu Honorowego wchodzą: Arcybiskup Tadeusz Gocłowski, Minister Kultury Kazimierz Ujazdowski, Prezydent Miasta Gdańska Paweł Adamowicz.

Cykl 12 koncertów "rozegra się" w dniach 23-26 sierpnia br. na dwóch estradach: dużej profesjonalnej scenie przed wejsciem do Pałacu Opatów i kameralnej w zabytkowej altance w głębi parku. Realizacja tego poważnego przedsięwziecia muzycznego mozliwa jest dzięki współpracy merytorycznej następujących instytucji: Urzędu Miejskiego w Gdańsku, Muzeum Narodowego, Zarządu Dróg i Zieleni, Opery Bałtyckiej.



Program Międzynarodowego Festiwalu Mozartowskiego MOZARTIANA 2006

23 sierpnia 2006 r. (środa)

INAUGURACJA FESTIWALU

godz. 19.00 – estrada przed Pałacem Opatów

Wykonawcy: Orkiestra Hanseatica
W programie utwory W. A. Mozarta:
„Divertimenti“ KV 136 & 137 & 138
„Eine Kleine Nachtmusik“ KV 525
„Serenada Notturna” KV 239

godz. 20.00 – sala w Pałacu Opatów

Wykonawcy: Wiener Glasharmonika Duo (Wiedeń)
W składzie: Christa Schönfeldinger – szklana harmonika
Gerald Schönfeldinger – verrophone
POLSKI CHÓR KAMERALNY Schola Cantorum Gedanensis
dyrygent – Jan Łukaszewski
W programie utwory na szklaną harmonikę i verrophone:
Wolfgang A. MOZART / Ireneusz Łukaszewski - Adagio i Rondo KV 617 w
aranżacji na szklaną harmonikę i cztery głosy solowe*
Wolfgang A. MOZART - Menuet z Divertiment Nr. 9 KV 240 (ar. Christa Schönfeldinger)
Wolfgang A. MOZART - Adagio na szklaną harmonikę C-Dur KV 617a
Wolfgang A. MOZART - Dwa tańce niemeickie KV 567 (w aranżacji Christy and Geralda Schönfeldinger na verrophon i szklaną harmonikę)
Wolfgang A. MOZART - God is our Refuge and Strength
* prawykonanie światowe

godz. 20.45 – pokaz tańczącej fontanny

godz. 21.30 – estrada przed Pałacem Opatów

Wykonawcy: Józef Skrzek - elektroniczne instr. klawiszowe z vocalizą solo
W programie pt. " MAGIA AMADEUSZA " suita wieloczęściowa Józefa
Skrzeka inspirowana twórczością W.A.Mozarta.*
* prawykonanie światowe


24 sierpnia 2006 r. (czwartek)

godz. 18.00 – altana w parku oliwskim

Wykonawcy: Anna Fabrello - sopran
Magda Lewandowska - mezzosopran
Leszek Skrla - baryton
Olga Neczyporenko - fortepian

W programie: W.A. Mozart:
Aria Papageno „Der Vogelfänger bin ich ja“- z opery „Czarodziejski flet”
Koncertowa aria „Ombra felice”
Aria Despiny „Una donna a quindici anni” - z opery “Cosi fan tutte”
Aria Hrabiego “Hai gia vinta la cause!” - z opery “Wesele Figara”
Pieśni „Als Luise die Briefe” (Listy Luizy) (Gabriele von Baumberg)
„Abendempfindung“ (Wieczorna czułość) (autor tekstu nieznany)
„Ridente la calma“
„Un moto di gioja“ (Lorenzo da Ponte ?)
Kanzonetta Don Giovanniego „Deh vieni alla finesta“ - z opery „Don Giovanni“
Duet Don Giovanniego i Zerliny „La ci darem la mano” – z opery „Don Giovanni“
Duet Zuzanny i Cherubina z opery “Le nozze di Figaro” (II akt „Aprite presto, aprite)
Duet Papageno i Papageny - z opery „Czarodziejski flet”

godz. 19.00 – sala w Pałacu Opatów

Wykonawcy: Kwartet Śląski oraz Roman Widaszek (klarnet)
Kwartet Śląski w składzie:
Szymon Krzeszowiec (skrzypce I)
Arkadiusz Kubica (skrzypce II)
Łukasz Syrnicki (altówka)
Piotr Janosik (wiolonczela)
W programie utwory W. A. Mozarta:
„Kwartet smyczkowy F-dur” KV 590
„Kwintet klarnetowy A-dur” KV 581

godz. 20.00 – sala w Pałacu Opatów

Wykonawcy: zespół „Glass Duo” w składzie:
Anna Szafraniec – szklana harfa
Arkadiusz Szafraniec – szklana harfa
W programie: W. A. Mozart: „Ave verum corpus”
W. A. Mozart: „Eine Kleine Nachtmusik” – cz. II: Romans
W. A. Mozart: Adagio C-dur na harmonikę szklaną KV 356
W. A. Mozart: II cz. „Koncertu fortepian. C-dur” KV 467
W. A. Mozart: „Ave verum corpus”
W. A. Mozart: „Rondo alla Turca” z „Sonaty A-dur” KV 331

godz. 20.45 – pokaz tańczącej fontanny

godz. 21.30 – estrada przed Pałacem Opatów

Wykonawcy: Kwintet Emila Kowalskiego
Kwintet w składzie: Emil Kowalski (klarnet)
Cezary Paciorek (akordeon)
Dominik Bukowski (wibrafon)
Piotr Lemańczyk (kontrabas)
Tomasz Sowiński (perkusja)
W programie: opracowanie jazzowe „Koncertu klarnetowego A-Dur” W. A. Mozarta *
* światowa prapremiera w opracowaniu jazzowym


25 sierpnia 2006 r. (piątek)

godz. 18.00 – altana w parku oliwskim

Wykonawcy: Anna Fabrello - sopran
Magda Lewandowska - mezzosopran
Leszek Skrla - baryton
Olga Neczyporenko - fortepian

W programie: W.A. Mozart:
Koncertowa aria „Ombra felice”
Aria Suzanny „Giunse alfin il momento” - z opery “Wesele Figara”
Duet Suzanny i Hrabiego “Crudel perche” - z opery „Wesele Figara”
Aria Hrabiego “Hai gia vinta la cause!” - z opery “Wesele Figara”
Aria „Che scompiglio” - z opery “Da finta semplice”
Kanzonetta Don Giovanniego „Deh vieni alla finesta“ - z opery „Don Giovanni“
Aria Donny Anny „Or sai chi l’o nore” - z opery „Don Giovanni“
Duet Don Giovanniego i Zerliny „La ci darem la mano” – z opery „Don Giovanni“
Duet Zuzanny i Cherubina z opery “Le nozze di Figaro” (II akt „Aprite presto, aprite)
Duet Papageno i Papageny - z opery „Czarodziejski flet”

godz. 19.00 – estrada przed Pałacem Opatów

Wykonawcy: Omar Andres Jara – tenor (Hiszpania)
Adam Krużel – bas (Niemcy)
Filharmonicy Łotewscy
dyrygent - Mārtiņš Ozoliņš (Łotwa)

godz. 20.45 – pokaz tańczącej fontanny

godz. 21.30 – estrada przed Pałacem Opatów

Wykonawcy: Zbigniew Namysłowski (saksofon)
Michał Barański (kontrabas)
Sławomir Jaskułke (fortepian)
Grzegorz Grzyb (perkusja)
Kwartet smyczkowy: Mateusz Smoczyński, Beniamin Michalczyk,
Kamil Walasek, Jan Roszkowski
Wiesław Wysocki (klarnet)

W programie: Mozart na jazzowo - „Kwintet klarnetowy” KV 581:
1. Klarinetten Quintet – Allegro W.A.Mozart, opr. Zbigniew Namysłowski
2. Larghetto W.A.Mozart, opr. Krzysztof Herdzin
3. Klarinetten Quintet – Minuetto W.A.Mozart, opr. Zbigniew Namysłowski
4. Mozart’s Notice (Var.4) Zbigniew Namysłowski
5. Variazione Di Blue Zbigniew Namysłowski
6. Variazione Caribiense Zbigniew Namysłowski
7. Soul Variazione Zbigniew Namysłowski
8, Variazione Goralska Zbigniew Namysłowski


26 sierpnia 2006 r. (sobota)

ZAKOŃCZENIE FESTIWALU
(bilety: 30/40 PLN)

godz. 20.30 – Katedra Oliwska

W programie: W. A. Mozart: „Wielka Msza c-moll” KV 427 (417a)

Wykonawcy: Christiane Libor - sopran (Niemcy)
Lorena Espina – mezzosopran (Austria)
Omar Andres Jara – tenor (Hiszpania)
Adam Krużel – bas (Niemcy)
POLSKI CHÓR KAMERALNY Schola Cantorum Gedanensis
Filharmonicy Łotewscy




Orkiestra Kameralna „Hanseatica” zaczyna być rozpoznawana jako jeden z najbardziej obiecujących i najbardziej ekscytujących zespołów kameralnych w Polsce. Od zdobycia Pomorskiej Nagrody Artystycznej w maju 2004 otrzymuje coraz więcej propozycji koncertowych zachwycając słuchaczy swoją wirtuozerią i młodzieńczą ekspresją.

Jako Hanzeatycka Orkiestra Kameralna „Hanseatica” zadebiutowała w 2003 r. i jest wynikiem artystycznej pasji skrzypka Roberta Kwiatkowskiego i altowiolisty Łukasza Lisowskiego. Członkami orkiestry są młodzi, utalentowani muzycy wywodzący się z Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, Państwowej Opery Bałtyckiej oraz Akademii Muzycznej w Gdańsku - laureaci międzynarodowych i krajowych konkursów, nagród kulturalnych oraz licznych stypendiów.
Ideą zespołu jest zbudowanie platformy dla muzycznych działań między młodymi artystami zjednoczonej Europy umacniając jednocześnie pozycję Gdańska na kulturalnej arenie tego regionu.

Mimo młodego wieku „Hanseatica” współpracowała z wieloma wspaniałymi artystami: Enrique Mazzola – jeden z najbardziej obiecujących dyrygentów młodego pokolenia w Europie, Janusz Przybylski - dyrygent, szef artystyczny Państwowej Opery Bałtyckiej, Michał Nesterowicz - dyrygent, Dyrektor Artystyczny Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, Cheung Chau - dyrygent i wiolonczelista Atma Trio, Robert Kabara - skrzypek, Dyrektor "Orkiestry Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Sinfonietta Cracovia", Adam Kostecki - skrzypek, szef Kammerorchester Hannover. Roland Szentpali (Węgry) - tubista, jeden z największych wirtuozów tuby na świecie. Eugene Indjič – amerykański pianista, laureat wielu nagród w tym Konkursu Chopinowskiego w Warszawie w 1975 roku. Staś Drzewiecki - najwybitniejszy polski pianista młodego pokolenia, Jazzmani: Sławek Jaskułke i Leszek Możdżer, Marek Toporowski - klawesynista, dyrektor orkiestry "Concerto Polacco" czy aktor Mirosław Baka.

Szklana harmonika. Została wynaleziona przez Benjamina Franklina w 1761 r. Instrument składa się ze szklanych kielichów obsadzonych poziomo na osi, wprowadzanej przez pedał w ruch obrotowy. Palce naciskając nieruchome szklane kule wytwarzają niewiarygodną różnorodność dźwięków (wprowadzając słuchaczy w stan swego rodzaju transu). Za przełom w odkrywaniu szklanej harmoniki uważa się pełną wirtuozerii grę niewidomej Mariane Kirchgessner (1772-1808), która fascynowała publiczność całej Europy i cieszyła się niezwykłym uznaniem współczesnych jej artystów. Goethe poczuł, że słyszy “Herzblut der Welt” (krew serca świata) w dźwiękach szklanej harmoniki. Schiller uważał ją za pełną mocy i zapowiadającą nadejście niezwykłej inspiracji.

Swe ostatnie kameralne kompozycje muzyczne - Adagio i Rondo na szklaną harmonikę, flet, obój, altówkę i wiolonczelę KV 617 oraz Adagio in C major KV 617a Mozart dedykował właśnie Mariane Kirchgessner. Wśród innych kompozytorów tworzących muzykę na ten fascynujący instrument byli m.in. Beethoven, C.P.E. Bach, Naumann, Reichardt, Röllig.

“Wiener Glasharmonika Duo” Dlaczego ludzie nie znają tego instrumentu, dlaczego popadł on w zapomnienie? Nie ma znaczenia, gdzie występuje wiedeński duet - w Wiedniu czy Londynie, w Rzymie czy Helsinkach, reakcja publiczności jest zawsze taka sama. Z szeroko otwartymi ze zdumienia oczyma widzowie siedzą na brzegu swych krzeseł starając się nie uronić ni dźwięku.

Christa i Gerald Schönfeldinger są podobnie podekscytowani. Oboje uczyli się w Wiedniu na profesjonalnych skrzypków, gdy po raz pierwszy podczas opery “Die Frau ohne Schatten” [Kobieta bez cienia] Richarda Straussa usłyszeli szklaną harmonikę (w operze tej chórowi nienarodzonych dzieci towarzyszą sferyczne dźwięki szklanej harmoniki). Spotkanie stało się zwiastunem międzynarodowej kariery. Zafascynowani możliwościami dźwięków, jakie może wydać szkło, założyli w 1990 r. “Wiener Glasharmonika Duo” i dziś należą do światowej czołówki interpretatorów muzyki pisanej na szklaną harmonikę i verrophone.

Daleki od tradycyjnych koncertowych miejsc spotkań Wiener Glasharmonika Duo wie, jak połączyć poetykę muzyki kameralnej i medytacyjne dźwięki o niewiarygodnej intensywności. Różnorodne projekty pozwalają państwu Schönfeldinger występować ze sławnymi (głównie niemieckojęzycznymi) aktorami takimi jak Senta Berger, Erika Pluhar, Claus Boysen i Christian Ludwig Attersee.

Józef Skrzek. Urodzony na Śląsku w Michałkowicach w rodzinie górniczej. Od małego grał i śpiewał, wychowany w duchu sztuki, muzyki, plastyki, tańca, ale również sportu. Po dyplomie w klasie fortepianu w renomowanej szkole im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach, przez moment studiował na Akademii Muzycznej w Katowicach. Jednak los – śmierć ojca – wyznaczył drogę na scenę. Już w 1970 r. stawiał pierwsze kroki jako basista oraz pianista zespołu Breakout. Po rocznej współpracy powrócił jednak na Śląsk, żeby założyć swój ulubiony zespół – SBB. To wielkie szczęście, że powstał ten projekt, bowiem właśnie SBB stworzyło całkiem nowy nurt w muzyce polskiej, a może i światowej. Multiinstrumentalista oraz kompozytor Józef Skrzek zademonstrował światu nową formułę muzyki uniwersalnej, ze słowiańską romantyką oraz buntowniczą dynamiką rocka, zapraszając do współpracy Antymosa Apostolisa oraz Jerzego Piotrowskiego. W pierwszych dziewięciu latach działalności zburzyli wszelkie konwencje rynkowe, nagrali kilkanaście płyt w wielu krajach, sprzedali kilka milionów płyt. Pochodzili zza „żelaznej kurtyny” podzielonej Europy, a potrafili nieść Wolność ludziom tej Ziemi poprzez Muzę... Obecnie SBB występuje i nagrywa z znanym perkusistą Paulem Wertico z Chicago.

Sam Józef Skrzek komponuje oraz występuje w różnych ciekawych konstelacjach solo.

Od początku lat osiemdziesiątych regularnie występuje w kościołach, prezentując zarówno stricte organowe recitale, jak i koncerty, na których łączy brzmienia akustyczne z syntezatorami. Warto wspomnieć występ w warszawskim kościele św. Krzyża w lutym 1983 r., liczne występy w katowickiej Archikatedrze Chrystusa Króla, koncert w ramach Vratislavia Cantans 1985 z Olgą Szwajgier i Michałem Banasikiem, udział w festiwalu oratoryjnym w Kamieniu Pomorskim i Szczecinie czy występy w Bazylice Kołobrzeskiej. Występuje także w miejscach kultu, m.in. na Górze Św. Anny, Jasnej Górze czy w Piekarach Śląskich podczas pielgrzymek (pierwszy raz w 1983 r.). Jest kompozytorem „Kantaty Maryjnej” do słów Romana Brandstaettera, wykonywanej z powodzeniem od lat osiemdziesiątych do dnia dzisiejszego.

Tworzy muzykę elektroniczną, prezentując ją na festiwalach el-muzyki (Wyspa Muzyki Elektronicznej ’84 we Wrocławiu, festiwale ZEF w Piszu – lata 1996, 1997, 2000 oraz 2003, Ricochet Gathering 2004 w Komarnie pod Jelenią Górą) oraz w swoim stałym atelier – Planetarium Śląskim w Chorzowie. Już ponad 20 lat regularnie występuje tam czy to solo, czy z zaproszonymi gośćmi. Na przełomie lat 80/90 występował tam w duecie z Michałem Banasikiem, w drugiej połowie lat 90. wystawił spektakl „Epitafium dusz”. Tam odbyła się także premiera filmu Lecha Majewskiego „Pokój saren”. Nowy wiek przyniósł szereg interesujących koncertów - m.in. wspaniały występ SBB w Noc Świętojańską 2001 - „Od zachodu do wschodu słońca”, „Powitanie jesieni 2001” z wieloma zaproszonymi gośćmi, „Uwertura nocy świętojańskiej” ze Zbigniewem Zamachowskim w czerwcu 2003 roku czy koncert z Colinem Bassem w kwietniu 2004 r.

Z powodzeniem komponuje muzykę filmową. Od końca lat 70. współpracował m.in. z Piotrem Szulkinem przy filmach „Golem” i „Wojna Światów – Następne Stulecie”, z Jerzym Skolimowskim przy filmie „Ręce do góry”, z Mieczysławem Waśkowskim przy filmie „Czas dojrzewania”, wreszcie z Lechem Majewskim przy operze i filmie „Pokój saren” oraz filmach „Angelus” i „Ogród rozkoszy ziemskich”. Tworzy także dla teatru – „Otello” Teatru TV (1981), „Kaligula” warszawskiego Teatru Dramatycznego (1982), „Noc w operze”, „Terroryści” i „Opowieści lasku wiedeńskiego” Teatru Dramatycznego w Częstochowie, „Medea” warszawskiego Teatru Powszechnego (1989), „Wieczór trzech króli” sosnowieckiego Teatru Zagłębia (2000) czy „Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu” Teatru Polskiego w Bielsku-Białej – to tylko najważniejsze z dokonań na tym polu. Współtworzył także widowisko „Karłowicz – Interpretacje”, realizowane wspólnie m.in. z Adamem Hanuszkiewiczem oraz Ewą Wycichowską.

Od 1983 roku związany z klubem Leśniczówka – jako motor napędowy wszelakich działań artystycznych, skupiających śląskich muzyków, malarzy, poetów, tancerzy, lekarzy oraz przyjaciół sztuki. Współpracował z wieloma śląskimi muzykami współtworząc z nimi pojęcie „silesian sound”. Wśród współpracowników – Ryszard Riedel, brat Jan „Kyks” Skrzek, Andrzej Urny, Leszek Winder, Andrzej Ryszka, Michał Gier, Jerzy Kawalec, Mirek Rzepa czy Rafał Rękosiewicz.
W końcu lat 80. aktywnie działał w Hamburgu tworząc Video Art Production, pisząc wiele muzyki filmowej i reklamowej. Po roku 1990 nawiązał stałą współpracę z artystami skupionymi wokół studia Pink Noise w Aachen – z tych znajomości zrodził się międzynarodowy Welcome Project Group.

W latach dziewięćdziesiątych zaprezentował szereg dużych, plenerowych spektakli muzycznych. Występy w tak niezwykłych miejscach, jak wąwóz w Reptach k. Tarnowskich Gór, kopalnia zabytkowa w Tarnowskich Górach (koncert pod ziemią), park pałacowy w Świerklańcu, zbocze góry Stecówka w Istebnej, zamek w Będzinie czy latarnia morska w Kołobrzegu przyciągnęły setki słuchaczy i zapisały się w ich pamięci niezwykła muzyką, tworzoną przez Józefa i zaproszonych przez niego gości, wśród których znalazły się wybitne wokalistki – Aleksandra Poniszowska i Roxana Vikaliuk, perkusiści Mirek Muzykant i Michał Gier, saksofonista Tomasz Szukalski, gitarzyści Andrzej Urny i Leszek Winder czy trębacz Piotr Wojtasik.
Wspólnie z Lechem Majewskim wystawił operę współczesną „Pokój Saren”, wydaną także w formie dwupłytowego albumu oraz zaadoptowaną na potrzeby filmu. Tematy z opery w wykonaniu fortepianowym Józefa trafiły także na album „Pokój Saren Piano”. W roku 1998 założył formację In Corpore, łączącą słowo, muzykę i taniec. W składzie formacji znaleźli się Violetta i Mirosław Muzykant, Agata Zeliszek, Aleksandra Poniszowska, Roxana Vikaluk i Piotr Wojtasik. Od 1999 roku współpracuje z prof. Wiesławem Komasą, intuicyjnie łącząc słowo mówione z muzyką (spektakl „Jesteś, który jesteś”).

Wiek XXI w działalności Józefa to kontynuacja dróg naznaczonych naście lat wcześniej, ale i szukanie wciąż nowych form wyrazu. Od 2001 roku funkcjonuje znowu, coraz aktywniej, grupa SBB. Józef nie zapomniał jednak o działalności solowej. W 2001 roku napisał muzykę do przedstawienia teatralnego „L’Improbable Rencontre” teatru im. Romain Rolland’a w Villejuif pod Paryżem oraz zilustrował film „Angelus” Lecha Majewskiego oraz serial TVP „Serce z węgla”. Od 2001 roku przygotowuje „Misterium Dnia Zadusznego” w katowickiej Archikatedrze, wyróżniające się m.in. niezwykłymi dialogami organowymi Józefa i Juliana Gembalskiego. Wraz z czeskimi muzykami (m.in. z zespołu Olympic) założył supergrupę Tarantula. Regularnie koncertuje wraz ze swoim bratem, Janem „Kyksem” Skrzekiem jako „Dwa Braty”. Kilkakrotnie wystąpił na Jasnej Górze, rejestrując podczas jednego z występów album „Kantata Maryjna”. W roku 2003 złożył hołd ofiarom lawiny w Tatrach za pomocą koncertu „Epitafium Dusz” w tyskim kościele św. Marii Magdaleny i płyty-cegiełki dokumentującej to wydarzenie. W kwietniu 2003 r. wyjechał do St. Petersburga na prestiżowy festiwal SKIF, na którym pojawia się regularnie od tego czasu. Koncertował także w Katedrze Św. Jana w Wilnie. Powołał do życia Trio Skrzej-Kinior-Muzykant, które zadebiutowało na festiwalu ZEF 2003 w Piszu. W listopadzie 2003 r. wziął udział (z innymi zaproszonymi artystami) w koncercie poezji Jana Pawła II z Jego udziałem w Watykanie. Rok 2004 upłynął pod znakiem SBB (wydanie 2 płyt DVD, boxu zawierającego 22CD oraz trasa koncertowa po Polsce), ale Józef znalazł także czas na wspólny koncert z Colinem Bassem (podpora grupy Camel) w chorzowskim Planetarium, udział w Ricochet Gathering 2004, zaprezentowanie polskiej publiczności „Tryptyku Petersburskiego” z muzykami z St. Petersburga – Michailem Ogorodovem i Alexandrem Ragazanovem (a także Roxaną Vikaliuk i Michałem Gierem). W Morągu zarejestrował materiał „Viator – Znak Pokoju” z udziałem trzech wokalistek – Aleksandry Poniszowskiej, Roxany Vikaluk oraz Beaty Mańkowskiej.
Przyszłość pełna kolejnych, ekscytujących planów koncertowych i płytowych rysuje się niezwykle ciekawie i pewne jest, że jeszcze nie jeden utwór i nie jedno spotkanie z muzyką Józefa będzie mogło dostarczyć wielu niezapomnianych wrażeń.

Anna Fabrello - sopran. Absolwentka wydziału wokalno - aktorskiego gdańskiej akademii muzycznej w klasie prof. Brygidy Skiby. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od roku 2005 solistka Państwowej Opery Batyckiej w Gdańsku, a także asystentka na wydziale wokalnym gdańskiej akademii muzycznej w klasie prof. Brygidy Skiby.

Jeszcze w czasie studiów uczestniczyła w wielu ważnych wydarzeniach artystycznych i koncertach organizowanych przez Akademię Muzyczną w Gdańsku i Nadbałtyckie Centrum Kultury, w tym w polskim prawykonaniu Mszy szwedzkiej Johana Romana (Sopot 2002, Kalmar 2003) oraz Kantaty na wniebowstąpienie Pehrla Figera (Szwecja 2004).

W roku 2003 w Konkursie Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie otrzymała wyróżnienie oraz Nagrodę Specjalną Programu II Polskiego Radia.
Czynna uczestniczka wielu kursów wokalnych prowadzonych m.in. przez: Katję Ricciarelli, Salvatore Fisichelli, Helenę Lazarską i Ryszarda Karczykowskiego.
W swoim dorobku artystycznym ma takie role jak: Eurydyka z opery Orfeusz i Eurydyka Glucka, Kleopatry z opery Juliusz Cezar Haendla, Romildy z Xserksesa Haendla, Serpiny z La serva padrona Pergolesiego, Amital z Betulia Liberata Mozarta oraz Zuzanny z oratorium Zuzanna Haendla.

W Operze Bałtyckiej możemy podziwiać ją w partiach Serpiny w La Serva padrona oraz Hanny w Strasznym dworze.

Magdalena Lewandowska - mezzosopran. Absolwentka wydziału wokalno - aktorskiego Akademii Muzycznej im. Jana Paderewskiego w Poznaniu (dyplom 2005 rok); początkowo w klasie śpiewu prof. Krystyny Kujawińskiej - Dobiasz, a w następnych latach u prof. Krystyny Pakulskiej.

Uczestniczka kursów wokalnych prowadzonych m.in. przez: Jadwigę Rappe, Ryszarda Karczykowskiego czy Jewgienija Nesterienko.

Jeszcze podczas studiów wystąpiła w akademickim przedstawieniu Czarodziejskiego fletu Wolfganga Amadeusza Mozarta w Teatrze Wielkim w Poznaniu, wykonując partię Trzeciej Damy.

W swoim dorobku artystycznym ma takie role jak: Magdaleny z opery Rigoletto Verdiego, Olgi z opery Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, Karczmarki z opery Borys Godunow Musorgskiego, Zitty z opery Gianni Schicchi Pucciniego, Volpina z opery Aptekarz Haydna. W repertuarze ma także dzieła oratoryjne, takie jak: partie altowe z Requiem i Mszy Koronacyjnej Mozarta oraz partię altowa z IX Symfonii Beethowena, a także cykle pieśni: Miłość i życie kobiety Schummana i Cykl pieśni hiszpańskich de Falli.

Debiutowała partią Suzuki w Madamie Butterfly w 2005 roku w trakcie gościnnych występów Opery Bałtyckiej w Parnu (Estonia). Od sezonu 2005/2006 solistka Państwowej Opery Bałtyckiej. Wykonuje partię Suzuki, Jadwigi w Starsznym dworze, Flory w Traviacie, Marty w Fauście oraz Sikorki w widowisku baletowym Piotruś i Wilk.

Leszek Skrla - baryton. Otrzymał dyplom z wyróżnieniem gdańskiej Akademii Muzycznej, gdzie kształcił się pod kierunkiem Andrzeja Koseckiego i Piotra Kusiewicza. Jego debiutem był występ w Cyruliku sewilskim w partii tytułowej w Operze Bałtyckiej. Solistą Opery Bałtyckiej jest od sezonu 1988/89. Występuje także często jako solista koncertów oratoryjnych; uczestnik Warszawskiej Jesieni, Vratislavia Cantas. Współpracuje z teatrami operowymi w Bydgoszczy, Łodzi, Lublinie. W swym dorobku ma kilka nagrań płytowych. Obecnie jest także adiunktem na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznych w Bydgoszczy i Gdańsku.

W Operze Bałtyckiej można podziwiać go jako Figara w Cyruliku sewilskim, Miecznika w Strasznym dworze, Hrabiego w Weselu Figara, Wolframa w Tannhäuserze (za tę kreację otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną), Germonta w Traviacie, Carlosa w Ernanim, Sharplessa w Madame Butterfly, Marcelego w Cyganerii, Zakrystiana w Tosce, Malatestę w Don Pasquale, Walentego w Fauście.

Olga Nieczyporenko - fortepian. Wieloletnia pianistka i korepetytorka Teatru Opery i Baletu im. Szewczenki w Kijowie. Od 1992 roku korepetytor Państwowej Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Koncertowała w USA, Kanadzie, Francji, Belgii, Indiach, Bułgarii i Niemczech. Brała udział w wielu liczących się konkursach wokalnych, w których występujący z nią śpiewacy zdobywali nagrody (m. in. konkursy w Sofii, Moskwie, Wiedniu, Rio de Janeiro), a ona sama zdobywała nagrody za najlepszy akompaniament.

Jako akompaniator międzynarodowych mistrzowskich kursów wokalnych współpracowała z legendami światowej wokalistyki. Byli to między innymi Jadwiga Rappe, Renata Scotto, Fedora Barbieri, Katia Ricciareli oraz Rolando Panerai, któremu towarzyszyła podczas recitalu na scenie Opery Bałtyckiej. Tam też towarzyszyła na fortepianie Chiarze Taigi, Ingacio Eucinasowi, Salvatore Fisichielli.
Towarzyszyła również słynnym polskim śpiewakom, między innymi Stefanii Toczyskiej, Florianowi Skulskiemu, Pawłowi Skałubie i wielu innym.
Została uhonorowana wyróżnieniem Zasłużona Artystka Ukrainy. W lipcu 2003 r. Minister Kultury RP uhonorował panią Olgę Nieczyporenko Dyplomem Uznania za szczególne osiągnięcia w upowszechnianiu kultury, a także otrzymała odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

Obecnie pani Olga jest pedagogiem Akademii Muzycznej im. St. Moniuszki w Gdańsku.

Kwartet Śląski powstał w roku 1978. Jego członkowie wywodzą się z Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Doskonalił swe umiejętności na kursach mistrzowskich prowadzonych przez członków Kwartetów LaSalle, Amadeus, Juiliard, Smetana, Berg. Repertuar Kwartetu Śląskiego to ponad 300 pozycji literatury kameralnej, z czego około 200 to literatura XX wieku. Dokonał około 70 prawykonań kwartetów smyczkowych kompozytorów polskich i obcych, z czego część jest im dedykowana.

W czasie 27 letniej kariery zespół występował na takich festiwalach muzycznych jak: Warszawska Jesień, Poznańska Wiosna Muzyczna, Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu, Festiwal Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach i Krakowie, Dni Muzyki Karola Szymanowskiego w Zakopanem, Berliner Musiktage, Time of music Viitasaari, Inventionen Berlin, Lerchenborg-Musicdage, Musicorama-Hong Kong, Festiwal de Saint-Denis w Paryżu, Festiwal Muzyki Współczesnej Melos-Etos w Bratysławie, Wien Modern, Romaeuropa Festival w Rzymie, Festival Musique et Amitie w Bienne, (Szwajcaria), Borholms Musik-Festival, Musik host w Odense, Musik-Biennale Berlin,West Cork Chamber Music Festival {Irlandia}, Tongyeong International Music Festival {Korea } i innych.

Kwartet Śląski dał około 1000 koncertów w większości krajów europejskich oraz USA, Kanadzie, Japonii, Hong Kongu i Korei Południowej. Występował z sukcesami w tak renomowanych salach koncertowych jak: Cocertgebouw i Ijsbreker w Amsterdamie, Konzerthaus w Wiedniu, Vredenburg w Utrechcie, Die Unie w Roterdamie, De Singel w Antwerpii, Konserwatorium w Brukseli, Schauspielhaus w Berlinie, Tivoli w Kopenhadze, Tonhalle w Dusseldorfie, Salle Pleyel w Paryżu, Merkin Hall i Cornegie Hall w Nowym Jorku, Jordan Hall w Bostonie , Hoam Art Hall w Seulu czy Bellas Artes w Mexico City.

Kwartet Śląski zarejestrował na CD dla amerykańsko-holenderskiej firmy ETCETERA po raz pierwszy na świecie komplet kwartetów smyczkowych Aleksandra Tansmana, dla firmy holenderskiej PARTRIGE wszystkie utwory na kwartet smyczkowy Karola Szymanowskiego i Igora Strawińskiego, dla OLIMPII - utwory kameralne Henryka Mikołaja Góreckiego, dla WERGO utwory kameralne Krzysztofa Pendereckiego, dla THESIS utwory kameralne Zygmunta Krauzego, dla firmy ACCORD - kwartety smyczkowe Karola Szymanowskiego i Witolda Lutosławskiego, dla CPO - Kwartet smyczkowy Stefana Wolpegp, dla belgijskiej firmy Recital Company Production - wersję kameralną Koncertu e-moll op.11 Fryderyka Chopina z Kornelią Ogórkówną, dla firmy POLSKIE NAGRANIA - kwintety fortepianowe Johannesa Brahmsa i Juliusza Zarębskiego, dla szwajcarskiej firmy Musiques Suisses II Kwartet Maxa E. Kellera,dla POLSKIEGO RADIA KATOWICE - kwartety smyczkowe Mozarta, Beethovena, Lasonia, Krzanowskiego, Knapika, Mendelssohna-Bartholdy'ego, Panufnika, Szalonka, Chaussona oraz Miniatury na kwartet smyczkowy, Salon Bielajewa, Tańce i po tańcach.

Kwartet Śląski od 1993 roku jest organizatorem Festiwalu Muzyki Kameralnej "Kwartet Śląski i jego goście". Jedenaście jego edycji odbyło się w Pałacu w Rybnej (Tarnowskie Góry). Edycja dwunasta ( w 2004 r.) odbyła się w Radiu Katowice. Na tymże festiwalu a także poza nim występował m. in. z: Dymitrem Ashkenazy, Andrzejem Bauerem, Eleną Braslavsky, Eduardem Brunnerem, Bruno Canino, Jeremy Findleyem, Martinem Frostem, Maciejem Grzybowskim, Krzysztofem Jakowiczem, Stefanem Kamasą, Jadwigą Kotnowską, Eugeniuszem Knapikiem, Pawłem Kowalskim, Karri Krikku, Waldemarem Malickim, Jerzym Marchwińskim, Januszem Olejniczakiem, Piotrem Pławnerem, Ewą Pobłocką, Ewą Podleś, Dominikiem Połońskim, Jadwigą Rappe, Hokanem Rosengrenem, Janem Staniendą, Harym Sparnayem, Tomaszem Strahlem, Tatianą Szebanową, Markiem Toporowskim, Marie-Pierre Langlamet, Krystianem Zimermanem, Kwartetem im. Sibeliusa, Kwartetem DAFO, Warszawskim Kwintetem Dętym "Da Camera", Stamitz Quartet oraz Vanbrugh Quartet.
Od 2005 roku mecenasem Kwartetu Śląskiego jest Samorząd Miasta Gliwice, zaś Gliwicki Teatr Muzyczny - partnerem wspólnych projektów.

Roman Widaszek - klarnecista, ukończył Akademię Muzyczną w Katowicach w klasie prof. H. Kierskiego, otrzymując dyplom z wyróżnieniem w roku 1996.
Swoje umiejętności kształcił na wielu kursach mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez prof. Guy Deplus i prof. Michaela Arrignon.

Jest laureatem II nagrody na I Ogólnopolskim Festiwalu Klarnetowym w Piotrkowie Trybunalskim (1995r. ). Jest również laureatem III nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Bielsku-Białej (1990 r.). Stypendysta Ministra Kultury i Sztuki. Odznaczony Brązowym Krzyżem za zasługi w upowszechnianiu kultury muzycznej.

Ma w swoim dorobku wiele koncertów solowych i kameralnych, występując m.in. z takimi artystami i zespołami jak Sharon Kam, Waldemar Malicki, Kwartet Śląski.
Występował jako solista z wieloma orkiestrami m.in. z Filharmonią Śląską, Szczecińską, Częstochowską, Świętokrzyską, Śląską Orkiestrą Kameralną, Capellą Cracoviensis oraz Orkiestrą Akademii Muzycznej w Katowicach, wykonując koncerty Stamitza, Mozarta, Webera, Kurpińskiego, Mendelssohna, Krommera, Brucha.
Występuje również jako solista-kameralista na wielu koncertach i festiwalach w kraju i za granicą - Czechy, Niemcy, Korea Pd., Japonia. W Tokio (1998r.) nagrał płytę z muzyką kameralną kompozytorów japońskich.

Jako jeden z nielicznych klarnecistów gra na rzadko spotykanym instrumencie - bassethornie (altowa odmiana klarnetu). To właśnie na tym instrumencie zagrał wspólnie z Sharon Kam (światowej sławy klarnecistką) na Międzynarodowym Festiwalu "Muzyka w Starym Krakowie" w 2004r. wykonując Konzertstücki F. Mendelssohna na klarnet, bassethorn i orkiestrę.

Współpracuje z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.
Jest pierwszym klarnecistą Capelli Cracoviensis, członkiem Kwintetu Dętego Capelli Cracoviensis, oraz Krakowskiego Tria Stroikowego. Jest wykładowcą katowickiej Akademii Muzycznej.

Glass Duo. Dla jednych grają na szklanej harfie, dla innych na anielskich organach, dla wielu - po prostu na kieliszkach. Duet tworzą Anna i Arkadiusz Szafrańcowie .

Pierwszy koncert zagrali w 1997 roku. Zaczynali od Europy i Azji, by wreszcie trafić również na deski polskich scen i estrad. Dziś mają swój szeroki repertuar i oddaną publiczność. Grywają solo, w towarzystwie innych muzyków, z towarzyszeniem zespołów i orkiestr symfonicznych, nagrywają dla radia i TV. Mają na swym koncie udział w przeróżnych muzycznych festiwalach zarówno w kraju, jak i za jego granicami.

Szklana harfa, na której koncertują, to ich dzieło. Wykonali ją samodzielnie począwszy od projektu aż po fazę realizacji. Jest bodaj największą szklaną harfą na świecie, a jej skala obejmuje 4 i pół oktawy. Są w stałej gotowości do zmian, poszerzania zarówno wielkości instrumentu, jak i swych technicznych możliwości. Wytyczyli sobie cel, którym jest wpisanie szklanej harfy na stałe do polskiego "żywego" instrumentarium.

Repertuar, do którego sięgają, pozwala im grać koncerty zarówno klasyczne jak i występować w projektach o bardziej swobodnej konwencji. Czerpią ze swego doświadczenia w koncertowaniu również na innych instrumentach - skrzypcach i trąbce, na których grają w orkiestrze Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Swoją szklaną muzykę wynieśli na sceny znanych sal koncertowych, a przełamując stereotypy wzbogacili polską scenę w dźwięki subtelne, wyrafinowane, niepowtarzalne.

Emil Kowalski - muzyk, aranżer - grający na klarnecie oraz klarnecie basowym. Po ukończeniu Szkoły Muzycznej im. Fr. Chopina w Gdańsku rozpoczyna pracę w Filharmonii Gdańskiej, a później w Teatrze Muzycznym w Gdyni W 1980 r. zakłada zespól jazzu tradycyjnego Seaside Dixieland. Na festiwalu Old Jazz Meeting w Warszawie zespół zdobył wyróżnienie, a Emil Kowalski został uznany za najlepszego instrumentalistę tej imprezy.

Od 1991 r. prowadzi własny kwintet w którym grali, bądź tez grają obecnie tacy muzycy jak: Lesław Możdzer, Cezary Paciorek, Jacek Olter, Janusz Mackiewicz, Adam Czerwinski, Wojciech Niedziela, Marcin Jahr, Sławek Jaskułke, Dominik Bukowski, Tomasz Sowiński.

Emil Kowalski podczas swojej 30 letniej działalności artystycznej występował w ponad 30 krajach współpracując z tak znakomitymi muzykami jak: Buddy De Franco, Brad Terry, Eddie Henderson, Phyllis Hyman, Adrian West, Lean Williams, Ed Schuller, Bob Mayer i in. W 1999 nagrał płytę pt. ”Children of Bird” poświeconą Charliemu Parkerowi - bardzo dobrze przyjętą przez jazz fanów i krytykę jazzową. Kolejne jego projekty autorskie to: ,,Kolędy’’ (2002r.) i ,,Emil Kowalski playing Benny Goodman’’ (2003r.). Jest także współautorem pięciu innych albumów jazzowych.

Emil Kowalski od lat uważany jest za najlepszego polskiego klarnecistę jazzowego, a w prestiżowej ankiecie czytelników czasopisma ”Jazz Forum” od 1999 r. zajmuje pierwsze miejsce. Klarnet – instrument jakby nie doceniany we współczesnej muzyce jazzowej, za sprawa Emila Kowalskiego i jego Kwintetu oferuje nowe barwy i wartości tej muzyce.

Cezary Paciorek – akordeonista, pianista, kompozytor, aranżer. Absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Jako 15-letni chłopiec dostał się do Big-bandu Gdańsk prowadzonego przez Jerzego Partykę. Potem współpracował z zespołem Mietek Blues Band, Maciejem Sikałą, Wojciechem Staroniewiczem, Januszem Muniakiem, Janem Ptaszynem Wróblewskim, Zbigniewem Namysłowskim, Emilem Kowalskim, Jarkiem Śmietaną, Jorgosem Skoliasem, Olem Walickim, Leszkiem Możdżerem, Sławkiem Jaskułke, braćmi Pospieszalskimi, Joszko Brodą, Dorotą Miśkiewicz. Trzy płyty z jego udziałem otrzymały nominacje do „Fryderyka”. Największym jego osiągnięciem jest uczynienie akordeonu instrumentem jazzowym, który jest wykorzystywany w renomowanych zespołach. Koncertował na festiwalach Jazz Jamboree, Festiwalu Pianistów Jazzowych w Kaliszu, w Bratysławie, Pradze, w Niemczech, w Szwecji, Rumunii, na Węgrzech, w Japonii, Izraelu.

Po raz dziewiąty z rzędu uznany został przez czytelników „Jazz Forum” za najlepszego polskiego akordeonistę jazzowego w ankiecie Jazz Top. Zauważony został także przez krytyków, w ankiecie dwumiesięcznika „Jazzi Magazine” zajął 4 miejsce w kategorii “Muzyk roku 2001” oraz 6 w kategorii “Kompozytor roku 2001”. Nagrał około 30 płyt. Jego autorski album „Shalom” jest jazzową wizją powstałą po podróży do Izraela. Zawiera 5 kompozycji Paciorka i 3 aranżacje tradycyjnych utworów hebrajskich.

Ważnym osiągnięciem stało się zaproszenie młodzieżowego zespołu Diakonia Muzyczna „Jezus żyje” prowadzonego przez Cezarego do udziału w programie emitowanym przez TVP1 12 października 2003 z Watykanu, gdzie młodzież śpiewała dla Jana Pawła II. Zespół ten wylansował kompozycję Paciorka „Nie ścigaj się z Miłością” dedykowaną Ojcu Świętemu.

W latach 1992-2006 Paciorek pracował dla Duszpasterstwa Środowisk Twórczych prowadzonego przez ks. Krzysztofa Niedałtowskiego najpierw w kościele św. Bartłomieja, teraz św. Jana w Gdańsku.

Dominik Bukowski – ur. w 1977r. muzyk jazzowy, wibrafonista, absolwent Katowickiej Akademii Muzycznej wydz. Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. Zdobywca indywidualnego wyróżnienia na Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Jazzowych w Gdyni (1999) oraz zwycięzca konkursu Bielskiej Zadymki Jazzowej 2002. W 2003r. zajmuje II miejsce w kategorii wibrafon roku, również II jako nadzieja roku w ankiecie Jazz Forum. Współpracował i nagrywał z takimi muzykami jak : Janusz Muniak, Leszek Możdżer, Maciej Sikała, Leszek Kułakowski, Wojciech Staroniewicz, Emil Kowalski, Goran Larsen (Finlandia) oraz Kent Sangster (Kanada). Koncertował w takich krajach jak Szwecja, Izrael, Finlandia, Łotwa, Estonia i Niemcy. Niedawno ukazała się jego najnowsza płyta Dominik Bukowski & PROJEKTOR.

Piotr Lemańczyk - kontrabasista, gitarzysta basowy, kompozytor. Laureat Międzynarodowego Konkursu Jazz Junions 95 - nagroda za kompozycję oraz nagroda indywidualna w kategorii najlepszy instrumentalista. Laureat konkursu Jazz nad Odrą 96 we Wrocławiu - nagroda za kompozycję. W 1996 roku otrzymał także Złoty Klucz do Kariery-Nagrodę Pomorskiej Jesieni Jazzowej w Gorzowie Wielkopolskim. W swym dorobku ma dwie autorskie płyty, które zebrały znakomite recenzje w prasie fachowej. Brał ponadto udział w nagraniu blisko dwudziestu płyt z najlepszymi polskimi artystami jazzowymi. Współpracuje z takimi sławami jazzu jak: Maciej Sikała, Zbigniew Namysłowski, Jacek Kochan, Jan Ptaszyn Wróblewski, Janusz Muniak, Wojciech Staroniewicz, Emil Kowalski, Bryan Melvin \USA\, Jakob Dinesen \Dania\ ,Tyler Horny \Kanada\, Rivo Talfenau \Estonia\, Avishai Cohen \USA\, Ulf Adaker \Szwecja\, Maciej Grzywacz, Sławomir Jaskułke i inni. Koncertował w Kanadzie, Izraelu, Szwecji, Finlandii, Estonii, Czechach, Niemczech, Rumunii, Słowacji, Francji.

Tomasz Sowiński – perkusista, absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie perkusji. W 1997 r. zajął II miejsce na Jazz Juniors w Krakowie z zespołem „ JUST FRIENDS”. Od tego czasu jest czynnym muzykiem trójmiejskiej jazzowej sceny muzycznej. Koncertuje także w kraju i za granicą.
Był członkiem trio Sławka Jaskułke, a obecnie gra m.in. w takich formacjach: Emil Kowalski Quintet, Sanktoria (Kowalski, Herbasz, Lemańczyk, Sowiński), Wojtek Staroniewicz „Hand Made”, Sopot Hamburg Jazz Quintet, Maciej Sikała Trio, Maciej Sikała Quartet, Leszek Możdżer Trio.
Występował m.in. z Januszem Muniakiem, Piotrem Baronem, Janem Ptaszynem-Wróblewskim, Piotrem Wojtasikiem, Wojciechem Karolakiem. Brał udział w nagraniu kilkunastu płyt CD.

Omar Andres Jara – tenor. Urodził się w Buenos Aires w Argentynie.
Ukończył śpiew i pedagogikę muzyki w Music Academy of Concepción de Uruguay w Entre Rios, gdzie jego nauczycielami byli tenor Sergio Tulián i sopranistka Alicia Capussotti.

Od 1990 r. Jara studiował u Any Sirulnik w Buenos Aires. W tym samym roku wygrał konkurs „Leonard Hirsch de Von Buch“, co zaowocowało rozpoczęciem kolejnych dwuletnich (1990-92) studiów u Ernsta Haefligera. W 1992 r. kontynuował naukę, uczęszczając na seminarium interpretacyjne u Also Baldina. Od tamtego czasu Omar Jara współpracuje z wieloma znanymi grupami wokalnymi w Buenos Aires oraz, między innymi, z Academia Bach Buenos Aires i Maestro Mario Videla.
W latach 1981-1991 Jara uczył śpiewu chóralnego, teorii harmonii i kontrapunktu w Akademii Muzycznej w Entre Rios, a w 1987 r. prowadził tam własną klasę śpiewu.

Omar Jara śpiewał w licznych teatrach muzycznych w Argentynie (debiutował partią w „Don Ottavio“ 22 sierpnia 1993 r. w Theatre Colón w Buenos Aires).
Od września 1993 r. do kwietnia 1997 r. był członkiem zespołu Städtische Bühnen Regensburg. W latach 1994, 1995 i 1997 Jara brał udział w Festiwalu Rossiniowskim w Wildbad, wykonując m.in. partie w „L`equivoco stravagante“, „Sigismondo“ (nagranie CD), „Eduardo e Cristina“ (nagranie CD), „Ermano“, „Ladislao“ i „Carlo“. W 1996 r. wystąpił jako gość Bühne der Stadt Bielefeld w operze Judith Weir „Der Blonde Eckbert“.

Od kwietnia 1997 r. Omar Jara pracował jako artysta kontraktowy w teatrze w Bielefeld (do końca sezonu 1997/98), a potem w Staatstheater Kasse (od kwietnia 1998 r. do sierpnia 2001 r.). Od sierpnia 2001 r. nie był związany etatem z żadną ze scen aż do otrzymania propozycji z „Teatro del Liceo“ w Barcelonie, gdzie pracuje do dziś.

Adam Krużel – baryton. Urodził się w 1954 r. w Padwi Narodowej. Po ukończeniu w 1981 r. Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie w klasie śpiewu solowego (u prof. W. J. Śmietany) rozpoczął naukę śpiewu operowego u prof. A. Kolo w Wyższej Szkole Muzycznej we Wiedniu.

W latach 1982-84 należał do Studio Operowego przy Staatsoper w Monachium (śpiewał małe i średnie role u boku takich sław jak: L.Pavarotti, M.Freni, J.Carreras, N.Ghiauroff, P.Cappuccilli, J.Nesterienko, J.Varady, E.Cotrubas, H.Winkler i inni). Jednocześnie występował jako solista w katedrze w Monachium (Liebfrauen Dom). Był związany ze scenami operowymi m.in. w Moguncji (Mainz) i w Oberhausen. Obecnie pracuje jako solista Opery w Ratyzbonie, gdzie aktualnie śpiewa rolę Holendra z opery „Latający Holender“ R. Wagnera.

Adam Krużel ma w swoim dorobku artystycznym bardzo bogaty repertuar operowy (m. in. takich kompozytorów jak: Bach, Purcell, Mozart, Rossini, Donizetti, Verdi, Wagner, Gounod, Moniuszko, Cornelius, Puccini, Bizet, Czajkowski, von Schillings, Schreker, R. Strauss, Weill, von Einem, Udo Zimmermann, G. Enescu i in.). Występował gościnnie m.in. w Nationaltheater Mannheim, Opera Praga, Opera Bratyslawa, Opera Bukareszt, Opera Wiesbaden, Würzburg, Mönchen- Gladbach i Eisenach.

Adam Krużel dokonał licznych nagrań płytowych i jest laureatem wielu konkursów i festiwali (m.in. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. R. Stolza w Hamburgu i Letniego Festiwalu im F. Schrekera w Bazylei, gdzie wystąpił w partii księcia z opery „Flammen“, by potem zaśpiewać tę rolę w Staatsoper w Hamburgu, a operę nagrać na CD).

Wśród produkcji operowych z udziałem artysty należy wymienić występ w roli Janusza z opery „Halka“ St. Moniuszki (pod dyr. Antoniego Wicherka, wystawionej po raz pierwszy po II-wojnie światowej w j niemieckim w niemieckim teatrze operowym) oraz występ na Międzynarodowym Festiwalu im G. Enescu w roli Creona z opery „Oedipe“ G. Enescu (w reżyserii Götza Friedricha i w kooperacji z Deutsche Oper Berlin i Wiener Staatsoper).

W październiku 2004 r. Adam Krużel wziął wraz z POLSKIM CHÓREM KAMERALNYM udział w światowej premierze nagrania opery Zygfryda Wagnera "Der Heidenkönig" (płyta została wydana w 2005 r. przez Marco Polo / Naxos) a w 2005 r. przyjął zaproszenie POLSKIEGO CHÓRU KAMERLANEGO i zaśpiewał w Gdańsku w "Niemieckim Requiem" J. Brahmsa.

Filharmonicy Łotewscy. Stowarzyszenie „Filharmonicy Łotewscy” jest łotewską organizacją muzyczną, której głównym celem jest promocja i koordynacja życia muzycznego na Łotwie oraz integracja muzyków łotewskich z artystami innych krajów w celu tworzenia wspólnych projektów muzycznych.

Stowarzyszenie angażuje młodych muzyków – wykonawców, dyrygentów i solistów - przy realizacji projektów koncertowych umożliwiając nie tylko podnoszenie kwalifikacji i rozwój zawodowy, ale także dając szansę potwierdzenia posiadanych umiejętności i talentu. Stowarzyszenie współpracuje z agencjami muzycznymi, urzędami miejskimi, muzykami, dyrygentami, solistami i chórami z wielu krajów, dbając o wpisanie kultury łotewskiej w życie kulturalne Europy.

Stały skład orkiestry kameralnej Stowarzyszenia „Filharmonicy Łotewscy” tworzy 21 muzyków – zarówno doświadczonych i uznanych jak i obiecujące młode talenty. Repertuar orkiestry jest bogaty – od utworów klasycznych do muzyki współczesnej.
Orkiestra „Filharmonicy Łotewscy” udowodniła już swój wysoki poziom zawodowy koncertując na wielu festiwalach i scenach muzycznych. W 2001 r. orkiestra wystąpiła na obchodach 800-lecia Rygi (prezentując następnie ten sam uroczysty koncert w Moskwie) oraz podczas 60-tej rocznicy sali koncertowej „Dzintari” wraz z utalentowanym śpiewakiem Nikojaem Noskovem. Dwa lata później we Frankfurcie nad Odrą można było ich zobaczyć i usłyszeć w programie o kulturze Hanzy. W 2004 r. orkiestra odbyła tournée po Niemczech a także wystąpiła podczas Festiwalu Folkloru w Zielonej Górze. „Filharmonicy Łotewscy” stale współpracują z wieloma muzykami łotewskimi i zagranicznymi, takimi jak: A. Lubimov, S. Martinov, I. Zhukov, N. Vaicis, M. Ozoliņš, I. Rūtentāle, E. Testeļeca i inni.
Dowodem pełnej sukcesów współpracy orkiestry i dyrygenta Igora Zhukova był nadawany dzięki Radio Łotewskiemu w 11 krajach Europy, Korei Południowej i Australii koncert, który odbył się 21 września 2003 r. w Ryskim Muzeum Historycznym i Morskim. W 2005 r. „Filharmonicy Łotewscy” ukończyli pracę nad CD z muzyką Imantsa Zemzarsa, a w tym roku orkiestrę można było usłyszeć m.in. na Festiwalu Muzyki Dawnej w mieście Valmiera (Łotwa).

Mārtiņš Ozoliņš. Urodził się w 1974 r. Ukończył Łotewską Akademię Muzyczną (dyrygentura chóralna w klasie prof. Edgarsa Račevskisa oraz dyrygentura symfoniczna w kasie prof. Imantsa Resnisa). Uczestniczył także w kursach u Helmuta Rillinga w Bach Academy w Niemczech oraz u Gintarasa Rinkeviciusa na Litwie.

Począwszy od 1992 r. do chwili obecnej prowadzi ożywioną działalność artystyczną, kierując licznymi chórami i orkiestrami (m.in. chórem męskim “Gaudeamus”, chórem „Sonore”, z którym zdobył pierwsze nagrody na Nordic - Baltic Choir Festival Competition w Kłajpedzie (Litwa) i na Międzynarodowym Konkursie Chóralnym w Montreux (Szwajcaria) - 2000 r., chórem męskim Towarzystwa Łotewskiego w Rydze, Narodowym Chórem Akademickim „Latvia”, chórem kameralnym “Rāte” – 1 nagroda na Międzynarodowym Konkursie Chóralnym w Montreux (Szwajcaria) – 2002 r., orkiestrą kameralną szkoły muzycznej w Jāz. Mediņš).
W latach 1997-2004 wykładał w Łotewskiej Akademii Muzycznej. Od 2000 r. związany jest z Łotewską Operą Narodową (najpierw w charakterze chórmistrza a następnie dyrygenta), na deskach której dyrygował m.in. następującymi operami: “Nabucco” Verdiego, ”Eugeniusz Oniegin” i „Dama pikowa” Czajkowskiego, “Latający Holender” Wagnera, ”Lady Macbeth of Mtcensk” Szostakowicza, “Demon” Rubinsteina, “Jenufa” Janáčka, , “Fledermaus” Straussa i baletami: „Kopciuszek” Prokofiewa, „Jezioro łabędzie” i „Dziadek do orzechów” Czajkowskiego.

Od 2001 r. dyryguje orkiestrą kameralną „Filharmonicy Łotewscy”, Orkiestrą Symfoniczną miasta Liepaja, Łotewską Narodową Orkiestrą Symfoniczną i Litewską Narodową Orkiestrą Symfoniczną.

Zbigniew Namysłowski Urodzony 9.9.1939 w Warszawie. Naukę gry na fortepianie, a później na wiolonczeli pobierał w szkołach muzycznych Krakowa i Warszawy. I właśnie wiolonczela była pierwszym instrumentem, na którym wystartował jako jazzman. Było to w 1957 r. w Klubie Studenckim Hybrydy i później na Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie. Początkowo fascynował go jazz tradycyjny a puzon (wiolonczela poszła w odstawkę) był instrumentem, na którym grał w znanych polskich zespołach dixielandowych. Był liderem Modern Dixielanders.

Potem odkrył jazz nowoczesny i rozpoczął karierę saksofonisty. Liczne koncerty na festiwalach i trasach we wszystkich krajach Europy, oraz, USA w 1962, 1978, 1987 Kanada, Indie, Australia, Nowa Zelandia, Izrael 1992 and 2002, Kuba, Meksyk 1989 i 1999, Brazylia, Kuwait,Szwecja, Austria w 2002Israel, oraz South Africa 2003.

Około 30 płyt autorskich. Wiele z nich wydanych za granicą. W Anglii "Lola" - pierwsza polska płyta wydana poza granicami kraju, "Song Of The Pterodactil" ze słynnym Tonym Williamsem (Miles Davis Quintet) na bębnach, we Włoszech "1,2,3,4...", w Niemczech "Jasmin Lady", "Live In Balver Hoehle", w USA "Namyslovski" i "Air Condition".

Płyty takie jak "Winobranie", "Kuyaviak Goes Funky", stały się w Polsce super przebojami jazzowymi, oraz zostały uznane Płytami Wszechczasów w Polskim jazzie.
Jest kompozytorem wielu utworów inspirowanych folklorem. "Piątawka", "Siódmawka", "Zabłąkana Owiecka", "1.2.3.4...", "W to Mi Graj", "Bop-Berek", to niektóre z nich. Z najbardziej znanych kompozycji to: "Der Schmalz Tango", "Jasmin Lady", "Double Trouble Blues", "Western Ballad", "Quiet Afternoon", "Sprzedaj mnie Wiatrowi".

Projekt muzyczny pod tytułem MOZART GOES JAZZ Klarenitten Quintett - W.A.Mozart K.V.581 to zupełnie nowe potraktowanie muzyki Wolfganga Amadeusza Mozarta. Nie jest już niczym nowym łączenie jazzu z muzyką poważną - klasyczną, łączenie muzyki poważnej z rockiem, folkloru z jazzem i z muzyką poważną itp... Teraz istotne jest, jak to się robi. W tym wypadku jest to pomysł nowy. Wybór Mozarta może zastanawiać i zadziwiać, bowiem ten kompozytor uchodzi za nieprzerabialnego. Było mnóstwo przeróbek J.S.Bacha na jazz. Były liczne przeróbki Chopina, zwłaszcza w Polsce, ale nie było Mozarta. W tym wypadku nie można nawet mówić o przerabianiu Mozarta na jazz, lecz raczej o łączeniu Mozarta z jazzem i współczesną muzyką poważną. W pierwszej i trzeciej części zachowana została prawie bez zmian melodyka i forma Kwintetu Klarnetowego Mozarta, natomiast harmonia została radykalnie zmieniona na współczesną. Lecz najważniejszą zmianą są dodane partie jazzowe, improwizowane, oparte na harmonii, która zupełnie nie przypomina mozartowskiej. Druga, to niezwykle melodyjna część Larghetto, która zaranżowana została w sposób bardzo podkreślający lirykę mozartowską, przypominający raczej muzykę sweet-pop niż jazz, aczkolwiek też znajdują się tu partie improwizowane-jazzowe. Część czwarta "Allegro z Wariacjami" została potraktowana w sposób odrębny, zupełnie wariacki. Mamy tu wariację w stylu soul, mamy wesołą - karaibską w stylu raegge, jest też bluesowa - smutna, jest allegro jazzowe, jest nawet wariacja góralska. Nade wszystko dużo tu solidnej aranżerskiej roboty. Wszystko to tworzy ten projekt bardzo oryginalnym.

Kwartet smyczkowy został założony w 2004 r. przez studentów Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Zainspirowani twórczością B. Bartoka, D. Szostakowicza i K. Szymanowskiego młodzi muzycy pragną rozwijać swe umiejętności w kompozycjach dwudziestowiecznych, a także specjalizować się w muzyce tego okresu. Czerpią oni doświadczenie i pasje od swoich mistrzów takich jak K. Michalik, A. Bauer, W. Walasek czy M. Ławrywnowicz starając się połączyć w projekcie Zbigniewa Namysłowskiego „Mozart Goes Jazz” zdobycze muzyki klasycznej z jazzem.

Niektóre okoliczności towarzyszące Wielkiej Mszy c-moll Wolfganga Amadeusza Mozarta

Wielka Msza c-moll została skomponowana w Wiedniu w latach 1781/1782 (w tym samym czasie, co doskonale znana Symfonia Haffnerowska). Prawykonanie mszy odbyło się w Kościele Św. Piotra w Salzburgu 25 sierpnia lub 26 października 1783 r.

Podobnie jak legendarnemu Requiem (KV 626) jak też samemu Mozartowi, Wielkiej Mszy c-moll (KV 427) towarzyszy tajemnicza aura “niedokończoności“. Pomimo, iż dzieło nigdy nie zostało ukończone, uchodzi ono za najważniejszą mszę Mozarta. Niektórzy muzykolodzy, na czele ze słynnym badaczem Alfredem Einsteinem, uważają ją nawet za jedyny utwór, którego wielkość można porównywać do geniuszu Mszy h-moll Bacha, czy Missa Solemnis Beethovena.

Requiem i Mszę c-moll zbliżają także niejasne okoliczności ich genezy i prawykonań. O ile historia Requiem ma w sobie coś mrocznego, a nawet ponurego, o tyle Msza c-moll powstawała w zupełnie innych, wręcz „romantycznych”, okolicznościach. Wiemy, że Mozart ślubował napisać wspaniałą, uroczystą mszę, jeśli tylko (mimo zdecydowanego sprzeciwu ojca, Leopolda) udałoby mu się poślubić swą wiedeńską kuzynkę Konstancję Weber. W styczniu 1783 r. Wolfgang Amadeusz, już szczęśliwie żonaty, napisał do ojca: “Prawdziwym jest me moralne zobowiązanie i rzeczywiście celowo pozwoliłem słowom spłynąć z mego pióra. Złożyłem obietnicę w mym sercu serc i mam nadzieję jej dotrzymać […]. Nuty połowy mszy, które wciąż tu leżą czekając na ukończenie, są najlepszym dowodem na to, że naprawdę złożyłem tę obietnicę.” Zaledwie kilka tygodni po zaślubinach Mozart ponownie napisał do ojca: “Na długo zanim pobraliśmy się, zawsze razem uczęszczaliśmy na Mszę Św. i chodziliśmy do spowiedzi, przyjmowaliśmy Komunię Św. Wtedy zrozumiałem, że nigdy nie modliłem się tak żarliwie, nie spowiadałem się i nie przyjmowałem Eucharystii tak pobożnie jak przy jej boku. Ona podzielała me odczucia. By rzec krótko - zostaliśmy dla siebie stworzeni i Bóg, który rozporządza wszystkimi rzeczami, a zatem i to nakazał, nas nie opuści.” (przytoczone za: H.C. Robbins Landon, Mozart, Mass in c minor KV 427, Editorial Report).

Mimo uroczystej obietnicy nie powiodło się skomponowanie większej części Credo, całości Agnus Dei i fragmentu Sanctus. Tak więc niekompletna Msza c-moll nie mogła być wykorzystywana w celach liturgicznych i dlatego, począwszy od XIX wieku, wielu wydawców próbowało własnoręcznie dokończyć dzieło, odczytując prawdopodobne intencje kompozytora, jakimikolwiek mogłyby one nie być. Wnioskując po ogromnym, 25-minutowym, czasie trwania Glorii można tylko domyślać się, jakiej wielkości utwór musiał błąkać się po umyśle Mozarta. Do prawykonania niekompletnej Mszy c-moll (w Salzburgu w 1783 r.) zostały zaczerpnięte najbardziej odpowiednie fragmenty z innych mszy Mozarta, najlepiej uzupełniające brakujące części. Nawiasem mówiąc, muza, inspirująca powstanie utworu - Konstancja, śpiewała wtedy niezwykle wymagającą partię sopranu.
Wracając do teraźniejszości…. Dla celów dzisiejszego wykonania, spośród wielu dostępnych, wybrana została redakcja H.C. Robbins Landon (Eulenburg, 1956), gdyż to ona w najdelikatniejszy i najłagodniejszy sposób rekonstruuje linie rękopisu, zaledwie zarysowuje, w żaden sposób nie ujarzmiając dzieła “znakiem czasu” (np. poprzez zapis nutowy na dużą orkiestrę symfoniczną, czy tworzenie nowych partii instrumentalnych korespondujących z całością). Ale czym wypełnić całkowicie brakujące fragmenty Mszy, na którą składa się kilka arii w stylu operowym? Zgodnie z zasadą, że bogato zdobione obrazy najlepiej prezentują się w prostych ramach, w tej materii zdecydowano się na wykorzystanie tradycyjnego, a szlachetnego, śpiewu gregoriańskiego, by jednocześnie spełniając wymagania Liturgii, oddając jej cześć i umiejscawiając Wielką Mszę Mozarta w historycznym kontekście, odsłonić jej piękno i zadbać o świeżość doznań słuchowych.
Wielka Msza c-moll Mozarta nigdy nie przestała inspirować artystów, w tym muzyków. Niemal codziennie powstają jego nowe rekonstrukcje i tworzone są nowe propozycje wykonań. W przekonaniu, że prezentowana w Katedrze Oliwskiej wersja pozostawi po sobie niezatarte wrażenie, życzymy Państwu wielu głębokich przeżyć artystycznych.

Christiane Libor - sopran. Urodziła się w Berlinie, gdzie rozpoczęła naukę śpiewu i gry na fortepianie. Do 1996 roku studiowała u Anneliese Fried w Hochschule für Musik Hanns Eisler w swym rodzinnym mieście, w latach 1997-1999 uczestniczyła tam w specjalnym studium koncertowym, które ukończyła z wyróżnieniem. W 1997 roku brała udział w kursach mistrzowskich w zakresie interpretacji pieśni u Dietricha Fischera-Dieskau i Julii Varady, a także prowadzonych przez takie autorytety, jak Edith Mathis, Hans Hotter, Peter Schreier i Josef Protschka. Rok później Christiane Libor otrzymała nagrodę O.E. Hasse w Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie i została laureatką VII Międzynarodowego Konkursu Mozartowskiego w Salzburgu (1999).
W tym samym roku śpiewała partię Pierwszej Damy w Czarodziejskim flecie Mozarta w Nationale Reisopera w Enschede (Holandia) – cztery lata później została tam zaangażowana do roli Agaty w Wolnym strzelcu Webera. W grudniu 1999 roku wystąpiła po raz pierwszy w Hamburgische Staatsoper w Czarodziejskim flecie (Pierwsza Dama) oraz w partii sopranowej inscenizowanej wersji Mesjasza Haendla (w choreografii Johna Neumeiera) – w sezonie 2003/2004 śpiewała tam w Kawalerze srebrnej róży R. Straussa (Marszałkowa) i Dialogach karmelitanek Poulenca. W Hanowerze i Dreźnie (Staatsoper) była Rozalindą w Zemście nietoperza J. Straussa.

Poza sceną operową Christiane Libor koncertuje z wieloma znanymi orkiestrami europejskimi, pod dyrekcją takich mistrzów, jak Ingo Metzmacher, Michael Schønwandt, Helmuth Rilling, Ton Koopman i Antoni Wit. Jest częstym gościem festiwali – Schubertiade Feldkirch (Austria), Richard- Strauss-Tage w Garmisch-Partenkirchen oraz w Achberg (Niemcy).

Lorena Espina - mezzosopran. Lorena Espina urodziła się w Argentynie, gdzie studiowała grę na fortepianie i śpiew w Konserwatorium w Buenos Aires. Pracowała w Opera Studio w Teatro Colon a później także w Teatro Argentino de La Plata, Teatro Sodre de Montevideo i Teatro Nacional de Brazil, śpiewając m.in. role Maddaleny w „Rigoletto” Verdiego i tytułową w „Carmen” Bizeta.
Pobierała również nauki śpiewu i śpiewu oratoryjnego w Bruckner Conservatory Linz w Austrii – jej nauczycielem była prof. Althea Bridges.
Lorena Espina pracowała w Linzer Landestheater i w Stadttheater Klagenfurt, gdzie pojawiała się w operach Wagnera, Mascagniego i Masseneta. W 1994 r. na Bregenz Festvial wystąpiła w roli Smaragdi we „Francesca di Rimini” Zandonai’a, podczas Lake Festival Moerbisch zaśpiewała partię Metelli w „La Vie Parisienne” Offenbacha.

W Wiedeńskiej Operze Kameralnej otrzymywała m.in. role Nancy (“Martha” Flotowa) i Orlofsky („Die Fledermaus” Straussa), w Schlosstheater Schoenbrunn można było ją usłyszeć w partii Dorabelli („Czarodziejski flet” Mozarta). Śpiewała również gościnnie w Budapest State Opera (rola Carmen) i w Manoel Theatre na Malcie.
Obecnie Lorena Espina jest zaangażowana w Wiener Volksoper.

Repertuar koncertowy Loreny Espiny jest niezwykle bogaty - od oratoriów i mszy Bacha, Haydna, Mozarta, Schuberta i Pergolesiego do „Eliasza” Mendelssohna i „Oratoire de Noel” Saint-Saensa. Wykonuje ponadto utwory Brahmsa, Faurégo, Schumanna i Berga a także dzieła dziewiętnasto- i dwudziestowiecznych kompozytorów argentyńskich, takich jak Ariel Ramirez i Astor Piazolla.

POLSKI CHÓR KAMERALNY (znany także jako Schola Cantorum Gedanensis*) został założony przez Ireneusza Łukaszewskiego w 1978 roku. Aktywnie koncertując od ponad 25 lat, stał się synonimem najwyższej jakości śpiewu chóralnego. Polski Chór Kameralny należy do wąskiego grona światowej elity w pełni profesjonalnych chórów kameralnych. Obecnie daje rocznie około 80 koncertów, przygotowując ponad 50 różnych programów. Zespół stawia sobie za cel nadrzędny regularną pracę na instrumentalnym, "orkiestralnym" poziomie, co, oprócz wielu innych umiejętności, wymaga całkowitego opanowania aparatu wokalnego, umożliwiając realizację wszystkich technicznych i artystycznych wymogów partytury.
Zainteresowania tego wszechstronnego zespołu, składającego się z 24 zawodowych muzyków, koncentrują się głównie na muzyce a cappella, a zwłaszcza na współczesnej i romantycznej. Dlatego nie dziwi fakt, iż wielu kompozytorów światowej sławy dedykuje zespołowi swoje utwory (od lat średnio co dwa, trzy tygodnie zespół przygotowuje jedno prawykonanie). W repertuarze chóru, obok licznych prawykonań, znajdują się m.in. programy oratoryjne, a nawet opery, wykonywane we współpracy z najznakomitszymi polskimi orkiestrami filharmonicznymi oraz z tak wybitnymi zespołami jak Sinfonia Varsovia, Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus (Poznań), zespół muzyki dawnej Sans Souci (Berlin), orkiestra barokowa Batzdorfer Hofkapelle(Drezno) i Neue Düsseldorfer Hofmusik....

"Specjalizujemy się w różnorodności!" Aby nie popaść w muzyczną rutynę Polski Chór Kameralny chętnie bierze także udział w eksperymentach. Stąd zabawa z muzyką lekką, jazzem, chanson, śpiewem gregoriańskim, New Age... Cross-Over nie jest dla nich żadną nowością. W 2001 r. zespół wystąpił w pierwszym na świecie wykonywanym na żywo koncercie internetowym. Z Polskim Chórem Kameralnym gościnnie współpracują światowej sławy dyrygenci, wśród nich od wielu lat Uwe Gronostay i Eric Ericson.

Polski Chór Kameralny był wielokrotnie zapraszany na międzynarodowe festiwale muzyczne, takie jak Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Ruhr-Festival, "rendez-vous musique nouvelle", a także do Salzburga, Drezna, Berlina i Tokio. Tournée koncertowe wiodą go po niemal całej Europie, a także do USA i Japonii. Podczas World Symposium on Choral Music