Otwarto Ośrodek Dokumentacji i Twórczości Witolda Lutosławskiego

Jak poinformowała zastępca dyrektora Instytutu Muzykologii UJ
prof. Jadwiga Paja, najważniejsze zadania ośrodka to pozyskiwanie, opracowywanie i udostępnianie materiałów związanych z życiem i twórczością wybitnego kompozytora. Zespół naukowy zamierza też prowadzić własne badania w tym zakresie oraz stworzyć komputerową bazę informacji o Lutosławskim. W planach jest współpraca z innymi tego typu ośrodkami w kraju i zagranicą.

"Oprócz tego planujemy organizowanie konferencji i seminariów
naukowych, a także wystaw i koncertów" - powiedziała prof. Paja.

Przypomniała, że zespół badawczy z Katedry Muzykologii UJ od lat
prowadzi badania dotyczące życia i twórczości Witolda
Lutosławskiego. Zgodę na powołanie Ośrodka Dokumentacji i
Twórczości kompozytora wyraził już w 2001 roku senat i rektor
uczelni. Swoją siedzibę znalazł on teraz w wyremontowanym Pałacu Pusłowskich.

Podczas otwarcia ośrodka wieloletnia przyjaciółka kompozytora
prof. Marta Ptaszyńska z Uniwersytetu w Chicago przekazała
placówce pamiątki po nim: fotografie i listy. Eksponaty te wraz z
innymi przedmiotami zostały pokazane na okolicznościowej wystawie poświęconej Lutosławskiemu.

Witold Lutosławski (1913-1994) uznawany jest za największego -
obok Fryderyka Chopina i Karola Szymanowskiego - kompozytora
polskiego. Jego wczesna twórczość pozostawała pod wpływami
neoklasycyzmu i folkloryzmu (m.in. Wariacje symfoniczne (1938),
Wariacje na temat Paganiniego na 2 fortepiany (1941), I Symfonia
(1947), Koncert na orkiestrę (1954)). Na przełomie lat 50. i 60.
nawiązał do awangardowych technik sonoryzmu i aleatoryzmu (m.in. Gry weneckie na orkiestrę (1961), Trzy poematy Henri Michaux na 20- głosowy chór i orkiestrę kameralną (1963), Kwartet smyczkowy (1964)). Wedlug specjalistów, w latach 70. wypracował syntezę współczesnego języka muzycznego, a w latach 80. w swojej twórczości nawiązał do mniej skomplikowanych faktur i harmonii, neoklasycznych rytmów i melodii.