Magdalena Miśka-Jackowska: Czy podczas pracy na planie można mówić o schematach?
Robert Więckiewicz: Raczej nie. Zdarza się, że kręcimy scenę w środku dnia, a czasami kręcimy ją w nocy. I wtedy to wygląda zupełnie inaczej. Jeśli kręcimy nad morzem, to jest inaczej, jeśli w Krakowie, to też jest inaczej. Czy jest zimno, ciepło - wszystko ma znaczenie. Pamiętam, że przy "Domu złym" było tak, że wstawaliśmy o godz. 4 rano, żeby dojechać na plan i rozpocząć zdjęcia od razu, kiedy będzie jasno, bo to była zima i dzień był krótki. Za to kończyliśmy wcześniej. Ten rytm filmowy jest zupełnie inny niż taki rytm w życiu.
Pracowałeś z wieloma znakomitymi ekipami filmowymi. Na planie jest zwykle kilkadziesiąt osób. Czyja praca zawsze Cię fascynowała?
Kierownik planu i II reżyser to bardzo ważne funkcje. Bez nich film właściwie nie ma szans. To są ludzie, którzy rzeczywiście pracują całą dobę i bez nich wszystko się rozsypuje. Mówię tu o takich różnych drobnych działaniach: trzeba zawołać aktora na plan, trzeba ustawić coś tutaj, przypilnować, powiedzieć "cisza". Na planie zawsze jest chaos - tysiące kabli, rurek, lampek, mnóstwo rzeczy, które trzeba zmieniać, pilnować, uzupełniać. Wszystkie piony mają jakieś swoje obowiązki. A tymi osobami koordynującymi i pilnującymi, żeby było wszystko zapięte na ostatni guzik przed momentem "kamera-akcja", są właśnie kierownik planu i drugi reżyser.
Aktor jest z nimi blisko?
To są ludzie, z którymi dobrze jest mieć dobry kontakt. W trzech ostatnich filmach, w których zagrałem, czyli w "Wałęsie. Człowieku z nadziei", "Ambassadzie" i "Pod mocnym aniołem" to byli fantastyczni fachowcy. Bardzo chciałbym wyróżnić Marka Cydorowicza, pseudonim "Cydor". W środowisku bardzo znana postać, bardzo barwna. On właściwie jest reżyserem, choć pełni rolę II reżysera. To jest człowiek, który skupia w sobie bardzo wiele talentów i nie tylko takich organizacyjnych, porządkowych, ale również jest bardzo kreatywny i często nawet służy pewną radą, sugestią. Nie boi się tego. Znamy się dobrze. Cenię sobie jego podpowiedzi. Odnoszę wrażenie, że on jest nie do zdarcia. Podziwiam go, bo jest na najwyższych obrotach przez całą dobę i właściwie ja nie wiem, kiedy on śpi, kiedy odpoczywa...?
Mówisz o takich ludziach - bezcenni.
W przypadku filmów, które wymieniłem, ale i innych, ci ludzie zawsze są dla nas, aktorów, dużym wsparciem. Przez okres zdjęciowy, kilkadziesiąt dni, jesteśmy bardzo blisko. Czasami z jakimś pytaniem nie idę do reżysera, żeby mu nie zawracać głowy, tylko pytam właśnie II reżysera. A on musi wiedzieć i wie wszystko. To daje duże poczucie bezpieczeństwa, bo wtedy człowiek nie jest taki zagubiony na tym planie.
Ostatni klaps i...?
To jest specyficzny moment, bo coś się kończy. Im więcej daliśmy z siebie w danym projekcie, tym trudniej się rozstać. Często jest wzruszenie. Ale i pewna ulga. Pojawia się wtedy nowe uczucie ekscytacji i pytanie, jak to wszystko wyszło? Co zrobiliśmy? Od razu chciałoby się to zobaczyć. Wszyscy sobie w ekipie dziękujemy. Dziewczyny zawsze robią małe prezenciki, czekoladki. Ja tego nigdy nie umiem robić! (śmiech)
Rozmawiała Magda Miśka-Jackowska (RMF Classic)
Zdjęcie pochodzi z projektu, wystawy „Niewidzialni” – właśnie o pracy ekip na planach. /Piotr Litwic /
