„Muzyka filmowa to po pierwsze kontrapunkt, a po drugie nie może być pleonazmem” - Serge Gainsbourg

O muzyce:

„Muzyka filmowa to po pierwsze kontrapunkt, a po drugie nie może być pleonazmem”. Tak oto Serge Gainsbourg podsumował swoją koncepcję muzyki filmowej, dziedziny, której artysta o jego renomie nie mógł uniknąć. Gainsbourg pisał muzykę filmową przez całe życie, od L’Eau à la Bouche, swojego pierwszego filmu, do Stan the Flasher, do którego muzykę skomponował na rok przed śmiercią. Czy muzyka filmowa była dla niego odskocznią od pisania piosenek? Niekoniecznie. Wręcz przeciwnie: w jego muzyce filmowej zawsze słychać ducha piosenki. Reżyserzy angażowali Gainsbourga ze względu na to, kim był w muzyce popularnej. Reżyser często miał na myśli jakąś melodię, której wykonawcą był Gainsbourg. Stąd też świat filmu ozdobiły takie perły jak L’Eau à la Bouche, L’Herbe Tendre, Requiem pour un Con, Cannabis, Sex-shop, czy Dieu Fumeur de Havanes… Na planie L’Eau à la Bouche, pierwszego pełnometrażowego filmu, do którego komponował muzykę, Gainsbourg poznał Jacquesa Doniol-Valcroze’a – jednego z założycieli pisma „Cahiers du Cinéma” i ojca duchowego francuskiej Nowej Fali. Artystyczny i komercyjny sukces ścieżki dźwiękowej teoretycznie winien był wynieść Gainsbourga do awangardy estetycznej rewolucji, która miała przenicować francuski przemysł filmowy. Była w tym pewna logika: jazzowe brzmienia wykreowane przez tandem Gainsbourg-Alain Goraguer były w owym czasie modne. Gainsbourg miał wtedy trzydzieści lat – był rówieśnikiem Delerue, Duhamela, Legranda. Wspierany przez Nową Falę, tym bardziej mógł zostać idolem młodych i nowoczesnych. Jednak Gainsbourg nie szedł tą ścieżką. Nigdy nie spotkał Truffauta, Malle’a czy Godarda. Później nawiązał współpracę z innymi – Jean-Paulem Le Chanois, Michelem Boisrondem czy Jacquesem Poitrenaudem. Z tych spotkań powstały filmy obyczajowe dla widowni na sobotnie wieczory. Nie były one pozbawione pewnego wdzięku czy elegancji (Strip-Tease, Sweet Skin) i stały się pretekstem do nawiązania kolejnych, nietypowych związków (Gainsbourg/ Gabin, Gainsbourg/ Michel Simon). Przez trzydzieści lat, Gainsbourg komponował muzykę do filmów tematyką obejmujących gustowny, post-Emmanuellowski erotyzm, kilku niewypałów (Le Franciscain de Bourges, Les Valseuses, Les Brigades du Tigre), a także świetnych dzieł będących owocem przelotnych spotkań z wybitnymi autorami (Blier, Luntz, William Klein, Breillat). Zamiarem każdego z nich było skrzyżowanie własnej wizji świata z wizją świata Gainsbourga. Często były to ich pierwsze lub drugie filmy, co jednocześnie jest dowodem wielkoduszności wielkiego artysty w stosunku do początkujących reżyserów. Można powiedzieć, że gdy komponował ścieżki dźwiękowe, Gainsbourg działał w sposób podobny, jak podczas tworzenia muzyki nie przeznaczonej do filmu. Kolory dobierał angażując różnych aranżerów – jazz West Coast z Goraguerem, jajogłowy pop z Colombierem i Vannierem i reggae, w szczególności z Sabarem. Muzyka filmowa była widzianą w przekroju drogą, którą kroczył komponując piosenki popularne.