Patrick Wielki
Program tego koncertu siłą rzeczy obejmował tylko wybrane tematy kompozytora, który w czterdziestoletniej karierze współpracował z takimi reżyserami jak Robert Altman, Ang Lee, Alfonso Cuarón, Mike Newell czy Brian De Palma. Najważniejszą więź artystyczną Doyle nawiązał jednak z brytyjskim aktorem i reżyserem Kennethem Branaghem. To właśnie w filmach mistrza angielskiego kina kostiumowego wykrystalizował się pełen klasycznej elegancji styl. To również szekspirowska adaptacja Branagha (Hamlet, 1966) przyniosła szkockiemu kompozytorowi pierwszą nominację do Oscara.
W poniedziałkowy wieczór usłyszeliśmy przepełnione nostalgicznym westchnieniem melodie z kostiumowych filmów Rozważna i romantyczna, Indochiny, Wiele hałasu o nic, Hamlet oraz Gosford Park (śliczny, mozartowski kaprys!), a także baśniowo-fantastyczne tematy z Kopciuszka, Dziennika Bridget Jones (to także bajka!), Harry’ego Pottera i Czary Ognia, Genezy Planety Małp czy Frankensteina. Program tego koncertu to ponad dwugodzinna epopeja, w której melodyczna inwencja oparta na tradycyjnym warsztacie kompozytorskim porwała w zapierającą dech w piersiach przygodę.
W programie znalazły się także dwa utwory pozafilmowe, które chyba najpełniej pozwoliły zabłysnąć Narodowej Orkiestrze Polskiego Radia pod batutą Dirka Brossé, a także solistom Radosławowi Kurkowi (fortepian) oraz Roksanie Kwaśnikowskiej (skrzypce). Zabrzmiał zatem Corarsik (2009), zadedykowany Emmie Thompson, aktorce uosabiającej pełną elegancji manierę kina Jamesa Ivory’ego. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że kompozytor radośnie korzysta ze swobody, jaką dało mu oderwanie się od filmowego kontekstu. Ten sam duch patronuje Fantazji fortepianowej, utworowi na orkiestrę i fortepian, mieniącemu się muzycznymi pomysłami. Sam kompozytor stwierdził, że to „wybryk wyobraźni” na temat klasycznej formy koncertu fortepianowego.
Doyle odebrał tego wieczoru statuetkę Nagrody im. Wojciecha Kilara, przyznawanej przez Kraków i Katowice najwybitniejszym twórcom muzyki filmowej. Mimo laurów oraz dworskich zaszczytów kompozytor pozostaje przede wszystkim uosobieniem ducha przygody i fantazji w muzyce filmowej, a zarazem ujmującym i skromnym człowiekiem, który w postindustrialnych Katowicach nie omieszkał wspomnieć o swoich korzeniach w górniczych okolicach Glasgow.
16. edycja FMF skończyła się wcześniej, niż liczyliśmy. Po tym, jak z powodu choroby swój występ odwołał Hans Zimmer, pozostał tylko nieznaczny niedosyt. Szesnastoletni FMF ma nie tylko sprawdzone grono przyjaciół, ale też odwagę, by coraz więcej eksperymentować – chociażby z nowymi przestrzeniami muzyki i intermedialnymi wydarzeniami towarzyszącymi. To dobry znak na przyszłość.
Krzysztof Siwoń
