WESELE by CZECHOW - żart sceniczny

Perfekcyjnie uchwycone szczegóły życia codziennego stanowią niezwykłą siłę twórczości Antoniego Czechowa. Leciutka ironia i ogromna sympatia, jaką darzy swoich bohaterów, wypełniają sceniczną opowiastkę o aspiracjach, tęsknotach, nadziejach, przeżyciach i wspomnieniach. "Śmiech przez łzy" - tak mówi o Weselu by Czechow Andrzej Domalik, reżyser i adaptator kilku opowiadań Antoniego Czechowa, na kanwie których powstał ten utwór. "Kapitalna galeria oryginalnych typów. Toasty, walce, korowody. Komizm i słodka dekadencja".


Andrzej Domalik

Reżyser
„ - Z Czechowem jest tak, że jak go się pierwszy raz przeczyta, to wszystko wydaje się proste. Oczywiste, a może nawet trochę nudne. Po każdym następnym czytaniu pojawiają się diabełki” – powiedział kiedyś o twórczości Czechowa Gustaw Holoubek. Rzeczywiście tak jest. To między innymi jest powód, dla którego ciągle chcę zajmować się Czechowem – mówi Andrzej Domalik, reżyser przedstawienia. - Siłą pisarstwa Czechowa, poza niesłychaną lapidarnością językową, jest umiejętność opowiadania z dystansu. Z humorem i ironią, a czasami nawet okrucieństwem, portretował swoich bohaterów, którym nigdy nic się nie udaje. Ani wyjazd do Moskwy, ani miłość, ani wesele. Wbrew swojemu zawodowi – był lekarzem – nie pozostawił swoim postaciom złudzeń i nadziei. Ale je kochał, choć to była trudna miłość.
Filozof Lew Szestow stawia sprawę jasno: „w rękach Czechowa mrze wszystko”. Jednak ta okrutna prawda nie w pełni dotyczy naszego przedstawienia.
Czechow cały czas powtarzał: Mamy sporo oczekiwań wobec życia i losu, wiele marzeń i pragnień, ale nie wiemy, jak je wprowadzać w życie, bo wciąż nie znamy odpowiedzi na podstawowe pytania.
„Wesele” powstało na kanwie jednoaktówki o tym samym tytule, którą „uzupełniłem” wątkami z innych opowiadań*. Wszystkie te utwory pochodzące z wczesnego okresu twórczości Czechowa, jak i późniejsze słynne dramaty, opowiadają o tym, co go najbardziej interesowało, czyli o tym, że głupio żyjemy.
Mniej obciążeni powikłanym losami niż postaci z „Trzech Sióstr”, czy „Wujaszka Wani”, bohaterowie „Wesela” też nie okazują się wygranymi. Nie trzeba być specjalnym badaczem i znawcą Czechowa, by dojść do konkluzji, że jego postaciom nigdy nic „nie wychodzi”.
W „Weselu” ”nie wychodzi” i miłość Daszeńki i Aplombowa, bo jej tam od początku nie ma. Nie dochodzi do oświadczyn Żeta, a i wizyta Generała okazuje się wizytą Komandora.
Niezależnie od interpretacji nie można walczyć z tym „niewychodzeniem”, bo inaczej nie ma sensu zajmować się Czechowem.
„Wesele” to inny kaliber. Opatrzone podtytułem „żart sceniczny” jest bardziej pogodne i lekkie. Ale mimo to, większość jego wątków, kiedy im się trochę lepiej przyjrzeć, za bardzo zabawna nie jest. Iluzoryczna nadzieja, jaką lubi pozostawiać Czechow, jest dla mnie bardzo podejrzana i specjalnie na nią bym nie stawiał.
Od widzów, którzy przychodzą na reżyserowane przez mnie przedstawienia, nigdy nie wymagam nic więcej poza wrażliwością i otwartością. Nie muszą ani wiedzieć, kto to ten Czechow, ani co kto kiedy o nim powiedział. Pod żadnym pozorem nie mam prawa oczekiwać od widza zdania w tej sprawie, w której się wypowiadam.
Cała odpowiedzialność za to, jakie wyobrażenie o Czechowie będzie miała publiczność, spoczywa na twórcach przedstawienia. Moim zadaniem jest takie poprowadzenie opowieści, by była intrygująca i zajmująca. Nawet w tak skrajnym wypadku, gdy widz w teatrze znalazł się zupełnie przypadkowo. Musimy go zaczarować i uwieść swoją historią, bo może wpadnie do teatru raz jeszcze, albo przyśle znajomych.


WESELE by CZECHOW - żart sceniczny

Adaptacja: Andrzej Domalik
na podstawie opowiadań Antoniego Czechowa w przekładzie: I. Bajkowskiej, J. Brzechwy, J. Pomianowskiego, J. Wyszomirskiego.
Reżyseria: Andrzej Domalik
Scenografia: Urszula Czernicka
Muzyka: Grzegorz Turnau
Choreografia: Artur Dobrzański

obsada:
Eudokimiusz Żygałow - Marek Litewka
Anastazja - jego żona Alina Kamińska / Ewa Mitoń
Daszeńka - ich córka Kamila Klimczak
Epaminondas Aplombow - jej narzeczony Marcin Kobierski
Teodor Rewunow-Karaułow - emerytowany komandor marynarki Bogdan Grzybowicz / Piotr Różański
Józef Babelmandepski - aktor Dariusz Starczewski
Żylin - sędzia Sławomir Sośnierz
Andrzej Niunin - marynarz floty towarowo-pasażerskiej Przemysław Redkowski
Anna Żmijowa - dekadentka Urszula Grabowska / Ewelina Starejki
Jan Żet - telegrafista Wojciech Leonowicz
Charlampiusz Dymba - Grek, cukiernik i wiolonczelista Marcel Wiercichowski
Drużba - tancerz Michał Kościuk
Murkin - stroiciel fortepianów Andrzej Kozak

Inspicjent / sufler - Joanna Jaworska

Premiera: Scena na Sarego 7.X.2006, Duża Scena 21.X.2006.
______________________________________________________


więcej na stronie:
www.bagatela.krakow.pl