Choro to unikalny styl, sytuujący się pomiędzy muzyką klasyczną i popularną. Z różnych punktów widzenia, to doskonałe tło do spotkania strukturalnej kompozycji i złożoności muzyki klasycznej z większą swobodą improwizacji muzyki popularnej. Jako klasyczna – wymaga wirtuozerstwa instrumentalnego, ale grana jako jazz ma swój „swing”.
Podczas wszystkich dekad transformacji choro, styl ten zachował swe korzenie, swój klasyczny, prawie barokowy charakter. W utworach Pixinguinhi można usłyszeć charakterystyczne bogactwo kontrapunktów. U Abla Ferreiry, słyszymy melodię niezwykle wyrafinowaną. U Radamesa Gnattali istnieje cała złożoność i reguły kompozycji klasycznych.
„Jako wieloletni miłośnik muzyki brazylijskiej, a zwłaszcza stylu choro, czekałem na okazję do wyprodukowania płyty, która stanowiłaby bardziej formalne połączenie muzyki brazylijskiej i jej klasycznych przodków. Mimo iż wielu kompozytorów i muzyków już eksperymentowało w ten sposób, żaden projekt nie stawiał za główny cel wykorzystania owocnego związku tych dwóch tradycji muzycznych. Aby pójść o krok dalej, poprosiłem Henrique Cazesa, aby stworzył nowe aranżacje muzyki Bacha, łącząc ją ze stylem choro, wykorzystując jednocześnie elementy Bacha i baroku – nowe aranżacje niektórych znanych utworów choro. Celem było sprawienie, aby utwory Bacha były bardziej „swingowe” na sposób brazylijski oraz zaakcentowanie tendencji kontrapunktowej między innymi u Pixinguinhy w taki sposób, aby sam Bach mógł to docenić.
I oto efekt. Po licznych próbach i debatach (tak, debatach, ponieważ z szacunku dla obydwu stylów, muzycy obawiali się, aby nie wyprodukować czegoś banalnego) myślę, że osiągnęliśmy cel. Efekt nie ma nic wspólnego z akademickimi ćwiczeniami, ani nie jest fuzją o czysto komercyjnych intencjach: jest ekspansywny, przyjemny, swingujący. Mam nadzieję, że Państwa reakcja będzie podobna do mojej pierwszego dnia próby. Gdy zapytałem: „Czy to zadziała?”, muzycy odpowiedzieli mi Koncertem Włoskim. Gdy usłyszałem tamburyn, nic już nie musiało mnie przekonywać, a na moich ustach pojawił się uśmiech.”
Gerald Seligmann, Producent
Camerata Brasil
Henrique Cazas: cavaquinho
Marcilio Lopes: mandolina
Paulo Sá: mandolina
Marcus Ferrer: viola caipira (gitara dziesięciostrunowa)
José Paulo Becker: gitara
Marcello Gonçalves: gitara siedmiostrunowa
Omar Cavalheiro: kontrabas
Belo Cazes: tamburyn i inne instrumenty perkusyjne
Zaproszeni artyści:
Leandro Braga: fortepian
Paulo Sergio Santos: saksofon sopranowy i klarnet
Ricardo Amado: skrzypce
Mastering w Abeby Road Studios, Londyn, Nick Webb
Premiera: 29/03/2011
1. Allegro – Koncert włoski F-dur, BWV 971 (J.S.Bach)
Aranżacja - Leandro Braga
2. Remexendo (Radamés Gnaltali)
Aranżacja -Henrique Czes.
3. Inwencja na dwa głosy Nr 13 (J.S.Bach)
Aranżacja - Marcilio Lopes
4. Vivace – Koncert podwójny D-moll na skrzypce i orkiestrę, BWV 1041 (J.S.Bach)
Aranżacja - Henrique Czes.
5. Chorando Baixinho (Abel Ferreira)
Aranżacja - Henrique Czes.
6. Preludium - Suita C-dur na klawesyn, BWV 997 (J.S.Bach)
Aranżacja - Henrique Czes.
7. Vou Vivendo (Pixinguinha)
Aranżacja - Radamés Gnaltali
8. Wariacje na temat Samby z Urubú (Radamés Gnaltali)
Aranżacja - Henrique Cazes
9. Aria – Bachianas Brazileiras Nr 5 (Hektor Villa-Lobos)
Aranżacja - Henrique Czes.
10. Allegro – Koncert Brandenburski Nr 6 BWV 1051 (J.S.Bach)
Transkrypcja - Henrique Czes.
11. Um a Zero (Pixinguinha)
Aranżacja - Leandro Braga
12. Ele e Eu/Badinerie (On i ja/Badinerie) – Suita Nr 2 na flet i instrumenty smyczkowe, BWV 1067 (Pixinguinha/J.S.Bach)
Aranżacja - Henrique Czes.
13. Gigue – Partita Nr 4 D-dur na klawesyn (J.S.Bach)
Aranżacja - Marcilio Lopes
14. Inwencja na dwa głosy Nr 8 (J.S.Bach)
Aranżacja – Leonardo Braga
