Koncert skrzypcowy Roberta Schumanna zabrzmi zaś w interpretacji znakomitego Thomasa Zehetmaira. Solistom towarzyszyć będzie Orkiestra XVIII Wieku pod kierunkiem Fransa Brüggena.
PROGRAM:
Ludwig van Beethoven
Koncert skrzypcowy D-dur op. 61 (wersja na fortepian)
[przerwa]
Robert Schumann
Koncert skrzypcowy d-moll
Koncert skrzypcowy powstał jesienią 1853 r. w ciągu niespełna 2 tygodni. Schumann w tym czasie przebywał w Düsseldorfie, gdzie często gościł w swoim domu młodego Brahmsa. Stąd przypuszczenie, iż Brahms mógł mieć swój udział w powstaniu koncertu. Pomimo podjętych przygotowań do publicznego wykonania utworu nie doszło. Obawiano się, że dzieło stworzone przez poważnie chorego psychicznie twórcę nie znajdzie zrozumienia u publiczności. Rodzina i przyjaciele Schumanna nie starali się o wydanie kompozycji drukiem dlatego partytura pozostała nieznana aż do 1937 r., kiedy w Berlinie dzieło zostało wykonane po raz pierwszy przez Georga Kulenkampffa. Chociaż Koncert skrzypcowy Schumanna nie cieszy się wśród skrzypków taką popularnością jak dzieła Beethovena czy Brahmsa, to jednak coraz częściej pojawia się w programach koncertów. Kompozycja została zadedykowana przyjacielowi kompozytora, znakomitemu skrzypkowi Józefowi Joachimowi.
Beethoven komponował Koncert skrzypcowy D-dur op. 61 z myślą o skrzypku-wirtuozie Franzu Clemencie, ówczesnym koncertmistrzu i dyrygencie Theater an der Wien, który pierwszy raz wykonał publicznie dedykowany sobie utwór 23 XII 1806 r. Nowa kompozycja został przyjęta z rezerwą, a krytycy zarzucali jej zbyt częste powtórzenia i brak wewnętrznej spójności. Mimo krytycznych głosów, Beethoven skuszony przez Clementiego perspektywą wydania koncertu w Anglii, opracował w 1807 r. wersję na fortepian i orkiestrę. Partia orkiestry została zachowana w niezmienionej postaci. Beethoven powierzył głos skrzypcowy prawej ręce, podczas gdy lewa ręka pełni głównie funkcję akompaniującą. Specjalnie dla wersji fortepianowej zostały skomponowane dwie kadencje (dla I. i III. części). Oryginalny pomysł pojawia się w pierwszej kadencji, w której solowemu fortepianowi towarzyszą kotły.
