Atrakcje i kłopoty Wieży Eiffla

Wieża Eiffla przyciąga 7 milionów zwiedzających rocznie, 80 proc. to cudzoziemcy. Jednak rok 2016 na pewno nie będzie rokiem rekordowym. Lęk przed zamachami spowodował, że turystów było o milion mniej.

Na kilka dni przed początkiem ferii świątecznych pracownicy Wieży Eiffla ogłosili strajk, udaremniając wejście na Wieżę około 40 tys. osób. W dni powszednie jest przeciętnie 6 tys. chętnych, w weekendy i wakacje ponad 16 tys.

Wielu turystów, robiąc dobrą minę do złej gry, odpowiadało reporterom telewizji, że cieszą się widząc z bliska "Żelazną Damę" i mogąc sfotografować się na jej tle. Być może pocieszeniem jest dla nich zaoszczędzenie na biletach. Wjazd na szczyt kosztuje 17,00?, 14,50? dla młodzieży od 12 do 25 lat i 8,00? dla młodszych.

Ci, którzy wchodzą po schodach płacą o ponad połowę mniej, ale trzeba do tego dobrej formy, gdyż I piętro trzypiętrowej konstrukcji znajduje się na wysokości 57 m., a drugie, na które prowadzą 224 stopnie, 115 metrów nad ulicą. Na trzecie piętro na piechotę wchodzić nie wolno.

Wielu przybyszy z dalekich i bliskich krajów gotowych było sięgnąć do portfela. Niektórzy płakali, jak chłopiec z Hondurasu, który przyjechał z rodzicami do Paryża, żeby na Wieży obchodzić dziesiąte urodziny.

Inni przeklinali Francję, gdzie "bez przerwy są strajki". Pewien Holender, który przyjechał z dwoma córkami, zapytamy przez reporterkę kanału TF1, skarżył się, że już w 2014 bezskutecznie próbował się dostać na Wieżę. "Mam wrażenie, że zawsze jest zamknięta" - powiedział bezradny.

Zawsze, nie zawsze, ale prawdą jest, że we Francji w ogóle, a na Wieży w szczególe, strajki nie są rzadkością. Od początku. Pierwszy wybuchł we wrześniu 1888 r., podczas budowy. Gustave Eiffel natychmiast zgodził się na podwyższenie płac robotnikom, którzy już w grudniu znowu zastrajkowali. Tym razem nic nie uzyskali, a "agitatorów" przydzielił Eiffel do montowania łuków na I piętrze i zakazał im wstępu na drugie.

Mimo kłopotów stawianie Wieży stało się rekordem. Budowa rozpoczęta 28 stycznia 1887 r. zakończyła się w marcu 1889, tuż przed otwarciem Wystawy Światowej. Ta szybkość możliwa była również dzięki temu, że pięciometrowe elementy stalowej konstrukcji montowano w podparyskich zakładach, a następnie składało je 250 robotników pracujących na budowie. Innym rekordem była jej wysokość. 300metrów (312 z drzewcem flagi francuskiej). A od ustawienia anteny w r. 1957, wieża ma aż 320,75 m. Nie przywróciło to jej jednak tytułu najwyższej budowli świata, utraconego w r.1930 na rzecz nowojorskiego Chrysler Building. Obie konstrukcje "przegonił" rok później Empire State Building: 381 metrów (443,2 m. z anteną).

Protesty przeciw "monstrum" zaczęły się przed rozpoczęciem budowy, trwały podczas wznoszenia Wieży i nie ucichły po jej oddaniu do użytku. 14 lutego 1887 r., w gazecie "le Temps" ukazał się list podpisany min. przez takie sławy, jak Guy de Maupassant, Alexandre Dumas, czy kompozytor Charles Gunod. Sygnatariusze w "imię dobrego smaku francuskiego, sztuki i zagrożonej historii Francji" protestowali przeciw "wzniesieniu w sercu naszej stolicy, bezużytecznej i monstrualnej Wieży Eiffla".

Kilka lat później Guy de Maupassant napisał nawet, że wyjedzie z Francji, gdyż nie może znieść widoku tej potworności. Wielki pisarz był częstym bywalcem restauracji na I piętrze Wieży. Zapytany przez dziennikarza, dlaczego tam przychodzi, odpowiedział: to jedyne miejsce, z którego jej nie widać. Powiedzenie zastosowano do warszawskiego Pałacu Kultury, ale ten nigdy nie wyładniał.

Szeroka publiczność szybko zaadoptowała Wieżę. W pierwszym roku odwiedziło ją prawie 2 miliony osób. W 1910 wszedł tam dziesięciomilionowy gość, a w 2010 ta liczba doszła do 250 milionów.

Wieżę Eiffla (z miłością) malowali Raul Duffy, Marc Chagal, Fernand L,ger. Opiewali ją poeci, a wśród nich Blaise Cendrars, Jean Cocteau i. Guillaume Apollinaire (Wilhelm Kostrowicki), Od r.1902 śpiewają o niej pieśniarze w dziesiątkach piosenek o Paryżu. Wspaniały jest widok na Paryż z Wieży Eiffla. Wspaniały widok z miasta na Wieżę.

Szczególnie, gdy jak 12 czerwca, podczas Euro 2016, po meczu Polska Irlandia Płn., na cześć zwycięzców po raz pierwszy rozpaliła się na biało-czerwono.

Z Paryża Ludwik Lewin (PAP Life)