Przygody Harry`ego Pottera od lat przyciągają czytelników i widzów, tworząc potężną markę, przepełnioną książkami, gadżetami, filmami, grami, parkami rozrywki. Pierwsze pokolenie fanów Pottera, to które dorastało razem z bohaterami, już dawno wkroczyło w dorosłość, a mimo to wciąż powraca do filmów, książek, kupuje koszulki z Harrym Potterem, ogląda „Fantastyczne Zwierzęta” będące częścią tego uniwersum. Fani starzeją się i przybywają młodzi, i tak można lubić Pottera w wieku lat 40 i w wieku lat 10.
Gdy J.K. Rowling wydawała pierwszą powieść z serii, trudno było znaleźć powieści skierowane do nastolatków, które nie byłyby zbyt infantylne i zbyt dorosłe. Na dodatek praktycznie niewykonalne zdawało się odnalezienie długiej powieści dla tej kategorii wiekowej, która jednocześnie stanowiłaby serię, była napisana zrozumiałym językiem i tutaj pisarka wygrała. Harry Potter pozwalał na oderwanie się od rzeczywistości, był napisany przystępnym językiem, chociaż polskie tłumaczenie nieżyjącego już Andrzeja Polkowskiego książkę naprawdę wzbogaciło.
Niewątpliwie chodzi tutaj o dar opowiadania historii. Może w filmach tego nie widać, ale książki łączyły w sobie element komedii, dramatu i kryminału. Rozwiązanie zagadki, jakie stało przed bohaterami w każdym tomie, to coś, do czego dochodzono powoli, zbierano materiały, prowadzono śledztwo. Zawsze znalazła się tajemnica, element zaskoczenia. A bohaterowie musieli po drodze się czegoś nauczyć, na przykład nowego zaklęcia. Kolejne zdarzenia zbliżały Harry`ego, Rona i Hermionę do konfrontacji z Więźniem Azkabanu, obrony Kamienia Filozoficznego, poznania tożsamości Księcia Półkrwi. Choć w miedzyczasie działo się wiele innych rzeczy, nie zapominano o głównej tajemnicy „odcinka”.
Harry trafił do widzów/czytelników między innymi, dlatego że dorastał razem z nimi. Czekając na kolejne odsłony czytelnicy, podobnie jak bohater, zmieniali się, wchodzili w wiek buntu, w ich życiu szalały emocje. Fabuła w serii z każdą książką staje się coraz bardziej skomplikowana, podobnie jak relacje między bohaterami, znacznie więcej czasu poświęca się sferze emocjonalnej. Wprowadza się mroczniejsze wątki, odchodzi się w filmach od kina familijnego. Takie zabiegi w dużej mierze pozwoliły widzom na utożsamienie się z bohaterami i faktyczne im kibicowanie.
Zależało nam na postaciach i byliśmy zszokowani tym, że mogły zginąć, w końcu to była bajka dla dzieci, prawda? Chyba jednak lubiliśmy być zaskakiwani. Ale pomimo tej całej magii, to wciąż wydawało nam się, że ludzie, których historię śledzimy, są wiarygodni. Podobało nam się to, że mimo trudów życia, problemów, bohaterowie potrafili odnaleźć w sobie siłę i nie stali obojętnie wobec krzywdy i zagrożenia.
Docenialiśmy też to, że pewne elementy wprowadzone do fabuły zazębiały się, a autorka nie zapomniała o istotnych szczegółach, wyjaśniając kolejne zjawiska i nadając im sens. Historia młodzieńczych lat Lily Potter i wątek Severusa Snape`a zaczęły składać się w jedną całość, jak zbierane przez wszystkie tomy fragmenty układanki. Może nie w każdym momencie, ale widać, że J.K. Rowling starannie planowała serię. Nawet z pozoru nieistotne elementy w perspektywie zdają się mieć duże znaczenie.
Seria o Harrym Potterze spowodowała wzrost czytelnictwa wśród dzieci, w ślad za nią pojawiły się kolejne serie skierowane do młodszego odbiorcy. Zaś cytat umieszczany na tylnych okładkach książek zdaje się być wciąż aktualny:
„Jeśli sądzisz, że sztuka czytania zanika zwłaszcza wśród dzieci, to niezawodny znak, że jesteś mugolem”.
Choć właściwie, nie tylko wśród dzieci.
Autor: Judyta Nowak - RMF Classic
