Za jej Poli Raksy twarz..., czyli Marusia ma urodziny!

Apolonia Raksa urodziła się 14 kwietnia 1941 roku w Lidzie (dziś Białoruś). W 1943 r. jej rodzice podjęli decyzję o wyjeździe z Lidy. Po II wojnie światowej państwo Raksowie razem z córką zamieszkali we Wrocławiu, w Leśnicy. Początkowo Pola studiowała polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie ukończyła Wydział Aktorski PWSTiF w Łodzi.

Jej kariera zaczęła się jak w Hollywood. W latach 50. reporter popularnego wtedy tygodnika "Dookoła świata" wypatrzył Polę Raksę, studentkę pierwszego roku polonistyki, w... barze mlecznym. Poprosił ją o pozowanie do serii zdjęć. W ten sposób została Dziewczyną Tygodnia. Wkrótce dostała zaproszenie na zdjęcia próbne do filmu "Szatan z siódmej klasy" (1960). I tak to się zaczęło...

Status prawdziwej gwiazdy przyniósł jej serial "Czterej pancerni i pies", w którym zagrała Marusię Ogoniok, sanitariuszkę, zakochaną w głównym bohaterze Janku Kosie. Być może ta rola spowodowała zaproszenie aktorki do filmu Michaiła Bogina "Zosia". Efekt? Nagroda pisma "Sowietskij ekran".

Ale już wcześniej Pola Raksa zagrała w "Klubie Kawalerów" (1962), "Ich dzień powszedni" i "Rozwodów nie będzie" (1963), "Panienka z okienka", "Beata", i "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1864), "Kapitan Sowa na tropie", "Popioły" (1965).

Po roli w serialu "Czterech pancernych i pies" Raksa wciąż otrzymywała propozycje: "Bicz Boży" (1966), "Paryż - warszawa bez wizy" (1967), "Przygoda z piosenką" (1968), "Pogoń za Adamem" (1970), "Aria dla atlety" (1979), "Stracone złudzenia" (1982), "Tulipan" (1986).

Ostatni film kinowy w jakim zgrała to "Uprowadzenie Agaty" (1993). "Dziś wiem, jak ważne jest znalezienie czegoś, co pasjonuje, niesie satysfakcję i radość. Ale, gdybym dostała propozycję, która mogłaby zainteresować mnie jako aktorkę, to natychmiast znalazłabym się przed kamerą" - powiedziała w tym samym roku w jednym z ostatnich wywiadów.

Raksa nie pracuje już jako aktorka. Zajmuje się natomiast różnymi formami plastyki (w tym również strojami). Jej dziełem były kostiumy do recitalu Ewy Błaszczyk w Teatrze Studio w Warszawie (1999). Od początku 1998 r. przez kilka kolejnych lat prowadziła w "Rzeczpospolitej" rubrykę o modzie.

Prywatnie w latach 1964-1970 była żoną Andrzeja Kostenki (reżyser, scenarzysta, operator filmowy), z którym ma syna Marcina (ur. 1967).

Swoisty hołd aktorce oddała grupa Perfect w "Autobiografii": "Poróżniła nas, Za jej Poli Raksy twarz, każdy by się zabić dał...". (PAP Life)