Pisarka, którą koniec wojny zastał w Anglii nie zdecydowała się na powrót do komunistycznej Polski. Wraz z mężem - Zygmuntem Szatkowskim - postanowili osiąść na farmie, hodować owce i krowy. We wspomnieniach opisy ciężkiej, fizycznej pracy przeplatają się pełnymi miłości opowieściami o zwierzętach, angielskich sąsiadach i środowisku ówczesnej polskiej emigracji w Wielkiej Brytanii. Zapiski Zofii Kossak to świadectwo życia części polskiej emigracji powojennej, historia ludzi, którzy musieli egzystować w obcym dla siebie środowisku. Wspomnienia są ilustrowane fotografiami z archiwum autorki.
Zofia Kossak-Szczucka była córką Tadeusza Kossaka, brata bliźniaka Wojciecha i wnuczką Juliusza. Urodziła się w 1889 roku.
Wraz z pierwszym mężem Stefanem Szczuckim przeżyła na Wołyniu w latach 1917-1919 okres krwawych wystąpień chłopskich oraz najazd bolszewicki. Wspomnienia, które spisała z tego czasu i wydała w 1922 roku pod tytułem "Pożoga", stanowią jej właściwy debiut pisarski.
Po śmierci pierwszego męża roku zamieszkała w Górkach Wielkich. Kossak-Szczucka najchętniej pisała powieści dotyczące historii Polski. Najbardziej znane z nich to m.in. "Krzyżowcy" (1935), "Szaleńcy boży" (1929), "Legnickie pole" (1930).
W czasie II wojny światowej Kossak-Szczucka przebywała w Warszawie. Stanęła na czele Frontu Odrodzenia Polski, tajnej
organizacji katolickiej, będącej kontynuacją przedwojennej Akcji Katolickiej. Była współredaktorką pierwszego pisma podziemnego "Polska Żyje". W 1942 roku Kossak-Szczucka wraz z Wandą Krahelską powołała Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom, przekształcony wkrótce w Radę Pomocy Żydom "Żegota". Była również autorką "Protestu", opublikowanego w lipcu 1941 roku, który w imieniu katolików polskich piętnował hitlerowskie zbrodnie na Żydach i wzywał do ich ratowania. Za tę działalność, po wojnie pisarka została odznaczona medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata".
W 1943 r. Kossak-Szczucka została aresztowana i trafiła do Auschwitz (wspomnienia z obozu opisała w książce "Z otchłani").
Przeniesiono ją do warszawskiego Pawiaka i skazano na śmierć. Została uwolniona w 1944 r. dzięki staraniom władz podziemia i wzięła udział w powstaniu warszawskim. W 1945 została skierowana w misji Polskiego Czerwonego Krzyża do Londynu, gdzie zastał ją koniec wojny.
Po powrocie do kraju w 1957 roku pisarka osiadła ponownie w Górkach Wielkich. Jako publicystka współpracowała przede wszystkim z prasą katolicką. Zmarła 9 kwietnia 1968 w Bielsku-Białej, pochowana na cmentarzu parafialnym w Górkach Wielkich.
