Capote

Scenariusz filmu powstał na podstawie książki Geralda Clarke.

"Myślałem, że napisanie tej biografii zajmie mi około dwóch lat, najwyżej trzy, a praca nad książką będzie głównie polegać na przeprowadzaniu wywiadów w modnych restauracjach i wypijaniu litrów dobrego wina.

Miałem rację, co do wywiadów w modnych restauracjach i litrów świetnego Beaujolais. Myliłem się jednak, co do wszystkiego innego. Truman powiedział później, że gdyby wiedział, jak długo zajmie pisanie Z zimną krwią (Cold Blood) i ile zabierze z jego życia, nigdy nawet nie zatrzymałby się w Kansas. W trakcie trwania naszej współpracy, ja także czasami mówiłem w ten sposób. Nie spodziewałem się, że każda minuta życia Trumana będzie pełna dramatu, który czasami stawał się moim udziałem. Okazało się, że praca nad biografią zajęła trzynaście lat. Był to jeden z najtrudniejszych okresów w moim życiu, a zarazem jeden z najradośniejszych."


Książką Z zimną krwią (In Cold Blood), Capote starał się stworzyć coś zupełnie nowego powieść z gatunku „literatury faktu”. Taka literatura była wtedy głównie domeną historyków i dziennikarzy. Capote wkroczył na całkiem nową ścieżkę.

W 1967 roku, rok po opublikowaniu książki, reżyser Richard Brooks przyjechał do miejscowości Holcomb w Kansas, aby zrealizować filmową wersję powieści. Film Brooksa był czarno-biały, role zabójców zagrali nieznani aktorzy, Robert Blake i Scott Wilson, a w rolę Alvina Deweya wcielił się znany aktor telewizyjny i filmowy John Forsythe (Aniołki Charlie’go, Dynastia). Zdjęcia realizowano w domu Clutterów i prawdziwych lokalizacjach. W trakcie zdjęć na planie pojawił się Truman przyciągając olbrzymią uwagę mieszkańców i prasy. W końcu Brooks, poprosił go o opuszczenie planu, gdyż bardzo rozpraszał ekipę. Truman oczywiście zgodził się, wcześniej jednak pozował z Blake’m i Wilsonem na okładkę magazynu Life.

Film został nominowany do czterech nagród Akademii w kategoriach: Reżyser, Scenariusz Adaptowany (Brooks), Zdjęcia (Conrad L. Hall) i Muzyka (Quincy Jones).

Powieść Z zimną krwią (In Cold Blood) została ponownie sfilmowana w 1996 roku dla kanału Hallmark TV. Film wyreżyserował Jonathan Kaplan, a wystąpili w nim Sam Neill jako Dewey oraz Eric Roberts i Anthony Edwards jako Smith i Hickock. Tym razem zdjęcia realizowano w Kanadzie.

Z zimną krwią (In Cold Blood) przyniosło Trumanowi Capote olbrzymią sławę, pieniądze i szacunek. Było także punktem zwrotnym w jego życiu. „W życiu są chwile,” pisał Gerald Clarke, „które, jeśli spojrzymy na nie z pewnego dystansu, wyznaczają początek dramatycznego wzlotu lub upadku... Przyczyną tragicznego upadku Trumana była powieść Z zimną krwią (In Cold Blood).”

Truman Capote

Powieściopisarz, scenarzysta, dramaturg, twórca powieści z gatunku literatura faktu, przyciągający uwagę gawędziarz, geniusz i podróżnik, Truman Capote był jedną z najbardziej interesujących osobowości swoich czasów.

Urodził się jako Truman Streckfus Persons w Nowym Orleanie 30 września 1924 roku. Jego ojcem był drobny oszust Arch Persons, a matką Lillie Mae Faulk Persons, piękna młoda kobieta z Monroeville w Alabamie. W 1930 roku, wkrótce po ukończeniu przez Trumana 6 lat, rodzice wysłali go do Monroeville, do starszych kuzynostwa - trzech starych panien, Jennie, Callie i Sook, oraz ich brata kawalera, Buda. Kuzynka Sook stała się kimś w rodzaju zastępczej matki Trumana, który wkrótce zaprzyjaźnił się też z młodszą o rok dziewczynką z sąsiedztwa, Nelle Harper Lee.

W 1931 roku, jego matka przeniosła się do Nowego Jorku. Rozwiodła się z ojcem Trumana, wyszła za mąż za Josepha Capote, Kubańczyka, który pracował dla firmy tekstylnej na Wall Street, i sprowadziła Trumana na Manhattan. Tam chłopiec uczęszczał do prywatnej szkoły na West Side, a w 1935 roku został formalnie adoptowany przez ojczyma. Truman Persons stał się Trumanem Capote, który ukończył edukację w 1943 roku zdobywając dyplom prywatnej Franklin School.

Uczęszczając jeszcze do Franklin School, rozpoczął pracę dla magazynu The New Yorker. W czasach, kiedy homoseksualizm był w Ameryce przyjmowany z dużą niechęcią, Truman z nonszalancją obnosił się ze swoją orientacją seksualną.

Truman już od najmłodszych lat pisał opowiadania i miał nadzieję, że The New Yorker je opublikuje. Niestety jego starania spełzły na niczym. Bardziej otwarte okazały się dwa pisma kobiece, Mademoiselle i Harper’s Bazaar, które wtedy publikowały najlepsze opowiadania w Stanach Zjednoczonych. Jego pierwsze opowiadanie wydrukowane w Mademoiselle, „Miriam”, nie tylko przyniosło mu nagrodę O. Henry, ale także zwróciło na niego uwagę środowisk literackich Nowego Jorku.

W 1945 roku, Capote zawarł z wydawnictwem Random House kontrakt na swoją pierwszą powieść - Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms), którą był zmuszony pisać w domu dla artystów, pisarzy i kompozytorów - Yaddo. Jego matka, bowiem stała się nałogową alkoholiczką i nie stwarzała mu warunków do pracy.

W Yaddo rozpoczął się jego długi związek z Newtonem Arvinem, profesorem literatury w Smith College w Massachusetts. O 24 lata starszy Arvin był dla Trumana zarówno kochankiem jak i namiastką ojca, a także, jak później powiedział pisarz - jego Yale i Harvardem.

Wydana w 1948 roku powieść Inne głosy, inne ściany (Other Voices, Other Rooms) utrwaliła reputację Trumana jako jednego z najbardziej obiecujących pisarzy pokolenia powojennego. Była to historia nastoletniego chłopca, który zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojego homoseksualizmu.

Jesienią 1948 roku, po lecie spędzonym w Europie, Truman poznał Jacka Dunphy, pisarza, który został jego partnerem na całe życie. W 1950 roku zamieszkali w Taormina na Sycylii - domu, w którym mieszkał kiedyś D.H. Lawrence - a Truman rozpoczął pracę nad swoją drugą powieścią Harfa traw (The Grass Harp). Bohaterowie powieści chroniąc się przed okrucieństwem dorosłego życia, uciekają w dzieciństwo i zamieszkują w domku na drzewie. W tej powieści Truman zawarł wspomnienia dzieciństwa spędzonego w Alabamie i ukochanej kuzynki Sook Faulk. Pisarz adaptował Harfę traw (The Grass Harp) na potrzeby Broadwayu. Nie odniósł jednak sukcesu komercyjnego. (W 1997 roku zrealizowano film z udziałem Waltera Matthau i Sissy Spacek).

W 1953 roku Truman podjął współpracę z reżyserem Johnem Hustonem podczas realizacji komedii Beat the Devil (1953). W filmie, do którego zdjęcia zrealizowano w Ravello we Włoszech wystąpili Jennifer Jones, Humphrey Bogart i Gina Lollobrigida. Po ukończeniu produkcji Beat the Devil, Jack i Truman pojechali do Portofino we Włoszech, gdzie Truman pracował nad przeniesieniem opowiadania „House of Flowers” na scenę.

Kolejną powieścią Trumana było Śniadanie u Tiffany’ego. Zrealizowany na jej podstawie film w reżyserii Blake’a Edwardsa z Audrey Hepburn w roli głównej stał się klasyką światowego kina. Truman, chociaż był fanem Hepburn, uważał, że została źle obsadzona i lepsza w roli Holly byłaby Marilyn Monroe. Żaden z fanów filmu się z nim nie zgodził.

W listopadzie 1959 roku, Capote przeczytał o morderstwie rodziny Clutterów. Tak rozpoczął się projekt Z zimną krwią (In Cold Blood; 1966), który zabrał mu sześć lat z życia. Właśnie o tych latach opowiada scenariusz Dana Futtermana i zrealizowany na jego podstawie film Bennetta Millera Capote.

W trakcie pisania Z zimną krwią (In Cold Blood), Capote zaczął dużo pić. Po zamknięciu prac nad tą książką, ogłosił tytuł kolejnej powieści - Answered Prayers. Kiedy jej pierwszy rozdział został opublikowany na łamach Esquire w 1975 roku, bogaci przyjaciele pisarza wpadli w furię rozpoznając w bohaterach powieści samych siebie. Poczuli się obrażeni i przestali się z nim widywać. Odrzucony przez towarzystwo, Truman wpadł w zamknięty krąg alkoholu i narkotyków.

Ucierpiał na tym jego związek z Jackiem Dunphy, gdyż Truman zaczął nawiązywać kontakty z przypadkowymi mężczyznami. Wszystkie z tych związków źle się kończyły. Ciągle jednak, mimo alkoholu, narkotyków i depresji Capote był w stanie dobrze pisać. Jego ostatnia książka Music for Chameleons (1980), zawiera prozę, której nie powstydziłby się najlepszy pisarz.

Truman Capote zmarł w Los Angeles 25 sierpnia 1984 roku, na miesiąc przed swoimi sześćdziesiątymi urodzinami.


Capote
Reżyseria: BENNETT MILLER
Scenariusz: DAN FUTTERMAN
Polska premiera 17.02. 2006